Μαινομένης τρυνεν ἀφειδήσαντα θαλάσσης
Νηλεής, καὶ ἄπιςος ὄφελλε δε δύσμορος Ηρα

Χείματος ισαμένοιο μένειν ἀπάνευθε Λέανδρος,
Μηκέτ' αναπτομένη μινυώριον αςέρα λέκτρων,
Ἀλλὰ πάθος καὶ μοῖρα βιήσατο θελγομένη δὲ
Μοιράων ἀνέφαινε καὶ ἐκέτι δαλὸν ἐρώτων.
Νυξ ἦν εἶτε μάλιςα βαρυπνείησιν αήταις

Χειμερίης πνοίησιν ακοντίζοντες αῆται,
Αθρόον ἐμπίπτεσιν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσης.
Δὴ τότε Λείανθρός πες, ἐπήμονος ἐλπίδι νύμφης,
Δυσκελάδων πεφόρητο θαλασσαίων υμεναίων
Ηδη κύματι κῦμα κυλίνδετο· σύνθετο δ ̓ ὕδωρ

Αιθέρι μίσγετο πόντος, ανέγρετο πάντοθεν ἡ γῆ,
Μαρναμένων ανέμων ζεφύρῳ δ' αντέπνεεν εὖρος,
Καὶ Νότος ἐς Βορέην μεγάλας ἐφέηκεν απειλάς,
Καὶ κτύπος ἦν ἀλίαςος ἐρισμαράγοιο θαλάσσης,
Αινοπαθὴς δὲ Λέανδρος ἀκηλήτοις ἐν ἰδίναις,

Πολλάκι μὲν λιτάνευσε θαλασσαίην Αφροδίτην.
Πολλάκι δ' αυτὸν ἄνακτα Ποσειδάωνα θαλάσσης.
Ατθίδος & βορέην αμνήμονα κάλλιπε Νύμφης.
Αλλοὶ οἱ ἔτις ἄρηγεν· ἔρως δ' εκ ήρκεσε μοίρας.
Πάντοθι δ' ἀγρομένοιο δυσαντεϊ κύματος ὁρμή.

Θρυπτόμενος πεφόρητον ποδῶν δέ οἱ ἄκλασεν ὁρμῆς
Καὶ θένος ἦν ἀδόνητον ακοιμήτων παλαμάων.
Πολλὴ δ ̓ αυτόματος χύσις ὕδατος έξξαμε λαιμῷ,
Καὶ ποτὸν ἀχρήισον αμαιμακέτο πίεν άλμης.
Καὶ δὴ λύχνον ἄπιςον απεσβεσε πικρὸς αήτης,

Καὶ ψυχὴν καὶ ἔρωτα πολυκλαυτοιο Λεάνδρο
Εισέτι δ' ἰαύοντος ἐπ ̓ ἀγρύπνοισιν όπωπαῖς,
Αςατο κυμαίνησα πολυκλάντοισι μερίμναις.
Ἤλυθε δ' ἠριγένεια, καὶ ἐκ ιδε νυμφίον Ἡρω.
Πάντοθι δ ̓ ὄμμα τιταίνεν ἐπ' ευρέα νῶτα θαλάσσης,

Είπε εσαθρήσειεν αλώμενον όν παρακοίτην.
Λύχνο σβεννυμένοιο παρά κρηπίδα δὲ πύργο,
Θρυπτόμενον σπιλάδεσσιν ὅτ' ἔδρακε νεκρὸν οἰκοίτην.
Δαιδάλεον ρήξασα περὶ ςήθεσσι χιτῶνα,
Ροιζηδόν προκάρηνας απ' ἠλιβάτες πέσε πύργο.

Καδδ ̓ ἡρω τέθνηκεν ἐπ' ὀλλυμένῳ παρακοίτη,
Ἀλλήλων δ ̓ ἀπέναντο καὶ ἐν πυμάτῳ πες ὀλέθρω.

Koluthus.

Ein noch späterer Dichter des sechsten Jahrhunderts nach Chr. Geb. aus Lykopolis in der ägyptischen Landschaft Thebais gebürtig, von dem ein, nicht sehr forgfältig erhaltes nes, und stellenweise nicht ganz verwerfliches Gedicht, über den Raub der Helena, vorhanden ist. Seine Beflissen. heit auf homerische Nachahmung verfehlte mehrentheils ihres Ziels, wie Herr Hofrath Harles in vier kurzen Abz, handlungen über dieses Gedicht zur Genüge gezeigt hat.

Raptus Helenae, v. 309 — 355.

Roluthus..

Νυξ δὲ πόνων άμπαυμα μετ' ηελίοιο κελεύθους
Ὕπνον ἐλαφρίζουσα μετήορον, ώπασεν ἠδ
Αρχομένην δοίας δὲ πύλας ὦιξεν ὀνείρων,
Τὴν μὲν ἀληθείης, κεράων απελάμπετο κόσμῳ,
Ενθεν ἀναθρώσκουσι θεῶν νημερτέες ἐμφαίν
Τὴν δ ̓ ἐλεφαντίνην, κενεῶν θρέπτειραν ὀνείρων.
Αὐτὰρ ὁ ποντοπόρων Ἑλένην ἐπὶ σέλματα νηῶν
Ἐκ θαλάμων εκόμισσε φιλοξείνων Μενελάου,
Κυδιόων ὑπέροπλον ὑπεχεσίη Κυθερείης,
Φόρτον άγων ἔσπευδεν ἐς Ἴλιον ἰωχμοῖο.

Ερμιόνη δ ̓ ἀνέμοισιν ἀποῤῥίψασα καλύπτρην,
Ιταμένης πολύδακρυς ἀνέσενεν ηριγενείης.

Πολλάκι δ' ἀμφιπόλους θαλάμων ἔκτοθε λαβοῦσα,
Οξύτατον βοάουσα, τόσην ανενείκατο φωνήν.

Παῖδες, πή με λιποῦσα πολύςονος ᾤχετο μήτης,
"Η χθιζόν σὺν ἐμοὶ θαλάμων κληΐδας ἑλοῦσα,
*Έδραθεν υπνώουσα, καὶ ἐς μίαν ήλυθεν εὐνήν ;

Εννεπε

Kolutlyus.

Εννεπε δακρυχέουσα, συνωδύροντο δὲ παῖδει
Αγρόμεναι δ ̓ ἑκάτερθεν ἐπὶ προθύροισιν ἐρύκειν
Ερμιόνηκ σενάχουσαν ἐπειρήσαντο γυναίκες

Τέκνον ὀδυρομένη γόον εὔνασον· ᾤχετο μήτηρ
Νοσήσει παλίνοςσος, ἐπεὶ κλαίουσαν νοήσει.
Οὐχ ὁράας ; γοεραὶ μὲν ὑπημύουσι προβεια,
Πυκνὰ δὲ μυρομένης θαλεραὶ μινύθουσιν όπωπαί,
Ἢ τάχα νυμφάων ἐς ὁμήγυριν ἀγρομενάων
Ηλυθεν, ἐθείης δὲ παραπλάζουσα κελεύθου,
Ἴςαται αχαλόωσα, καὶ ἐς λειμώνα μολοῦσαι.
Ωραίων, δροσόεντος ὑπὲρ πεδίοιο θαάσσει
Η χρόα πατρώοιο λοεσσαμένη ποταμοίο
Ωίχετο, καὶ δήθυνεν ὑπὲρ Εὐρώταο παρ' όχθαις

Τοῖα δὲ θακρύσασα πολύςονος ἔννεπε κούρη"
Οἶδεν όρος, ποταμῶν ἐδάη ῥόον, οἶδε κελεύθους
Ἐς ῥόδον, ἐς λειμῶνα τι με φθέγξαθε γυναῖκες;
Ασέρες ὑπνώουσι, καὶ ἐν σκοπέλοισιν ἰαύει
Μῆτερ ἐμὴ, τίνα χῶρον ἔχεις; τίνα δ' ούρεα ναίεις;
Πλαζομένην θηρές σε κατέκτανον, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ
Θῆρες αριζήλοιο Διός τρομέουσι γενέθλην.
Ήριπες ἐξ ὀρέων χθαμαλῆς ἐπὶ νῶτα κονίης,
Σόν δέμας οἰοπόλοισιν ἐνὶ δρυμοῖσι λιποῦσα;
Ἀλλὰ πολυπρέμνων ξυλόχων ὑπὸ δάσκιον ὕλην
Δένδρεα παπτήνασα καὶ αὐτῶν ἄχρι πετήλων,
Σὺν δέμας οὐκ ἐνόησα· καὶ οὐ νεμεσίζομεν ύλην
Μη δ ̓ ἱερῶν γονόεντος ἐπ ̓ Εὐρώταο ρείθρων

ε

Νηχομένην ἐκάλυψεν υποβρυχίην σε γαλήνη;

Αλλὰ καὶ ἐν ποταμοῖσι, καὶ ἐν πελάγεσσι θαλάσσης
Νηϊάδες ζώουσι, καὶ οὐ κτείνουσι γυναῖκας.

Virgil.

Virgil.

So, wie dieser Dichter unter den bukolischen und die daktischen Dichtern der Römer die erfte Stelle behauptet; (f. B. L. 323.) so gebührt ihm auch unter ihren Heldendichtern der erfte und vorzüglichste Rang. Zwar war er durchgängig Nachs ahmer Homer's, aber mit einem sehr reichen Maaße eigner Schöpfungskraft, mit dem lebhaftesten dichtrischen Gefühl, dem weisesten Geschmack, und der herrlichßen Gabe des metrischen Wohlklanges. Den Stoff seiner Epopde wählte er, wie homer, aus dem trojanischen Zeitalter; es ist die Ankunft des Aeneas in Italien, und die Erzählung aller mit seiner Fahrt dahin, und mit seiner Landung selbst, verbundenen Schicksale. Zu den schönsten Stellen dies ses Gedichts gehdren vornehmlich folgende: Amor's Verz wandlung in die Gestalt des Affanius, um der Dido die Ankunft des Aeneas zu melden, am Schluß des ersten Buchs; die Erzählung dieses Helden von Troja's Zer ftdrung, B. II; das ganze vierte Buch, welches die Liebe des Aeneas und der Dido, die Flucht des erstern, und die Verzweifelung der leztern erzählt, und die schönste Episode macht; die Erzählung der Leichenfeier, welche Aeneas seinem verstorbnen Vater Anchises anfellt, B. V; — des Aeneas Hinabfahrt in die Unters welt, seine dortigen Wahrnehmungen und Unterredungen, B. VI; die schöne episodische Erzählung vom Ltisus und Euryalus, B. IX, die ich hier als Probe geben würde, wenn ich nicht jeden Auszug aus einem so überall gelesenen Dichter für überflüßig hielte; - die Beschreibung der Schlacht, B. X. und ihrer Folgen, B. XI; der Kampf des Turnus mit dem Aeneas, B. XII.

-

Lukan.

und

Niarkus Annâus Lukanus, ein Brudersohn des Phis losophen Seneka, wurde im Jahr 38 nach Chr. Geb. gez boren, und starb schon im J. 65. Man muß daher sein episches, oder vielmehr historisches Gedicht, Pharsalia, wel ches den berühmten bürgerlichen Krieg zwischen Cäsar und Pompejus, und die denselben entscheidende pharsalische Schlacht, zum Inhalt hat, als ein Werk der Jugend und

eines

Virgil. Lukan.