Orpheus., Μολπη ὑφ ̓ ἡμετέρη κεκμηκόσιν αἶὲν ὀρίνω.
Αὐτὰρ ἐγὼ φόρμιγγα τιτηνάμενος μετὰ χερσί,
Μητρὸς ἐμῆς ἐκέρασσ ̓ εὐτερπέα κοσμον αριδῆς,
Καὶ οἱ ἀπὸ ςηθέων ὅπα λείριον ἐξελόχευσα.

1

οι

Εξοχον Ηρώων Μινυήϊον αἷμα γενέθλης,
Εἰδ ̓ ἄγε νῦν σεῤῥοῖσιν ὑπὸ σέρνοισι κάλωας
» Βρίσαν ̓ ὁμοῤῥοθέοντες, ἐρείσατε δ ̓ ἴχνια γαίη,
» Ταρσοῖσιν ποδὸς ἄκρον ὑπερβλήδην τανύσαντες
» Καὶ χαρπὸν ποτὶ χεῦμα γεγηθότες ἕλξατε νῆκ.

» Αργώ, πεύκησίν τ' ἰδὲ δρυσὶν γομφωθείσα,
τ' Αι' ἐμῆς ἐνοπῆς, καὶ γὰρ πάρος ἔκλυες ἤδη,

Ηνίκα δένδρες έθελγον ἐν υλήεντι κολώνη,

„Πέτρας τ' ἠλιβάτες, καὶ μοι κατὰ Πόντον ἔβαινες
» Οὔρη αποπρολιπᾶτα, ἐπίσπεο δ ̓ αὖτε θαλάσσης
,, Παρθενίης ατραπός σπέρχει δ' ἐπὶ φᾶσιν ἀμείβειν,
» Ἡμετέρη πίσυνος κιθάρη και θεσκέλῳ ἐμφη.

Δὴ τότ ̓ ἐπιβρομέσσα Τομαριάς ἔκλυε φηγός,
"Ην οἱ ὑποτροπίην "Αργος θέτο νηῒ μελαίνη
Παλλάδος ἐννεσίησιν· ἀνέρθη δὲ μάλ ̓ ὦκα,
Δέρατ ̓ ἐλαφρίζεσα, θοὴ δ ̓ ὠλίθανε Πόντῳ
Καὶ οἱ ἐπειγομένη θαμινὰς ἐκέδασσε φάλαγγας,
Αἱ οἱ ὑπὸ τρόπι κάντο μιᾶς χοίνοιο ταθῆσαι.
Ἐν δ ̓ ἄρ ̓ ἔβη, λιμένος χαροπὸν δ ̓ ἀνεχάσσατο κῦμα·
Θίνες δ ̓ ἀμφέκλυεν· ἐγήθει δὲ φρέν ̓ Ἰήσων
Αλτο δ ̓ ἔσω νεὶς Αργος, ἐφέσπετο δ' αγχόθι Τίφυσ

Καὶ οἱ ἐπ' ἄρτια θῆκαν αρηρότα πορσύνοντες,

Ισόν τ ̓ ἠδ ̓ ὀδόνας· ἐπὶ δ ̓ αὖτ' οἴηκας ἔδησαν,
Πρυμνόθεν ἀρτήσαντες, ἐπεσφίγξαντο δ' ἱμᾶσιν.

Apol

Apollonius Rhodius.

Dieser spätere, aus Alexandrien gebürtige Dichter, der etwa zweihundert Jahre vor Chr. Geb. lebte, wählte gleichfalls den in der åltern mythischen Geschichte der Gries chen so merkwürdigen Argonautenzug zum Inhalt eines ers zahlenden Gedichts, welches er schon in feiner Jugend ans gefangen, und hernach zu Rhodos, wo er das Bürgerrecht erhielt, vollendet haben soll. Es besteht aus vier Büchern, und hat sichtbare Spuren, oft nicht unglücklicher homeris scher Nachahmung. Non contemnendum opus edidit ae quali quadam mediocritate, ist das Urtheil Quintilian's von ihm. Folgende Stelle des ersten Buchs beschreibt die nämliche Zurüftung zur Fahrt, welche den Inhalt des aus dem Orpheus eben mitgetheilten Stücks ausmachte. Sonst gehört die Erzählung von der Liebe der Medea im dritten Buche zu den schönsten Episoden.

Argonaut. I. v. 861 914.

Αμβολίη δ' εἰς ἦμαρ αεὶ ἐξ ἤματος ἦεν
Ναυτιλίης δηρὸν δ ̓ ἀνελίνινον αὖθι μένοντες,
Εἰ μὴ ἀολλίσας ἑτάρος ἀπανεῦθε γυναικῶν
Ἡρακλέης τοίοισιν ἐνιπτάζων μετέειπεν.
Δαιμόνιοι, πάτρης ἐμφύλιον αἷμ' ἀποέργει
Ἡμέας; ἠὲ γάμων ἐπιδευέες ἐνθάδ' ἔβημεν
Κάθεν, ἀνοσσάμενοι πολιήτιδας, αὖθι δ' ἔδει
Ναίοντας λιπαρὴν ἄφεσιν λήμνοιο ταμέθαι
Οὐ μὲν ἐϋκλειας γε σὺν ἐθνείησι γυναιξία
Ἐσσόμεθ ̓ ὧδ' ἐπὶ δηρὸν ἐελμένοι· ἐδ ἔτι κας
Αυτόματον δώσει τις ελῶν θεὸς εὐξαμένοισινο
Τομεν αὖτις ἕκαςοι ἐπὶ σφέα· τὸν δ' ἐνὶ λέκτροις
Υψιπύλης εἶᾶτε πανήμερον, εἰσόκε λήμνον
Παισὶν ἐσανδρώσεις, μεγάλη τέ ἑβάξις ἵκηταρα
23

Ως

Rhodius.

Apollonius Ως νείκεσσεν όμιλον ἐναντία δ' δ' ού τις ἔτλη
30μματ ̓ ἀναχεθέειν, ἐδὲ προτιμυθήσα παι
Αλλ' αύτως αγορῆθεν ἐπαρτίζοντο νέες αι
Σπερχόμενοι· ταὶ δέ σφιν ἐπέδραμον, αὖτ ̓ ἐδκησαν
Ως δ' ότε λείρια καλὰ περιβρομέασι μέλισσας,
Πέτρης ἐκχύμενοι σιμβληΐδος, ἀμφὶ δὲ λειμών
Ερσήεις γάνυται, ταὶ δὲ γλυκὺν ἄλλοτε τ ̓ ἄλλον
Καρπὸν ἀμέργεσιν πεποτημένοι· ὡς ἄρα ταίγε
Ενδυκέως ανέρας ἀμφὶ κινυρόμενοι προχέοντο,
Χερσί τε καὶ μύθοισιν ἐδεικανόωντο έκασον,
Εὐχόμεναι μακάρεσσιν απήμονα νόσον ὀπάσσαι
Ως δὲ καὶ ὑψιπύλη ἠρήσατο χείρας έλισα
Αἰσονίδεω, τὰ δὲ οἱ ῥέε δάκρυα χήτει ἰόντος.
Νείσεο, και σε θεοὶ σὺν ἀπέμεσιν αὖτις ἑταίροις
Χρύσειον βασιλῆς δέρος κομίσειαν άγοντα,

Αὕτως ὡς ἐθέλης, καὶ τοι φίλον. ἥδε δὲ νῆσος

اد

Σκῆπτρά τε πατρὶς ἐμᾶς παρέσσεται, ἢν καὶ ὀπίσσω
Δήποτε νοςήσας ἐθέλης άψορρον ἱκέπαι.

Ρηϊδίως δ ̓ ἂν ἑοὶ καὶ ἀπείρονα λαὸν ἀγείραις
Αλλων ἐκ πολίων· ἀλλ ̓ & σύ γε τήνδε μενοινήν
Σχήσεις, ὅτ' αὐτὴ προτιίσσομαι ὧδε τελεθαι.
Μνώεο μὴν απεών περ ὅμως καὶ νόςιμος ἤδη
Υψιπύλης· λίπε δ ̓ ἡμὶν ἔπος, τόκεν ἐξανύσαιμι
Πρόφρων, ἂν ἄρα δή με θεοὶ δώωσι τεκέθαι.
Τὴν δ ̓ αὖτ ̓ ἄισονος ἡὸς ἀγαιόμενος προσέειπεν.
Υψιπύλη, τὰ μὲν ἔτω ἐναίσιμα πάντα γένοιτο

Ἐκ μακάρων· τύνη δ' ἐμέθεν περὶ θυμὸν ἀρείο
Ἴχαν, ἐπεὶ πάτρην μοι ἅλις πελίας ἕκητι
Ναιετάειν μενόν με θεοὶ λύσειαν αέθλων,
Εἰ δέ μοι πέπρωται ἐς ἑλλάδα γαῖαν ἱκέπαι
Τηλῇ ἀναπλώωντι, σὺ δ ̓ ἄρσενα παῖδα τέκνα,

Πέμπε

Πέμπε μὶν ἡβήσαντα πεπλασγίδος ἔνδον ἰωλκό.

ار

Πατρί τ' ἐμῷ καὶ μητρὶ δύης άκος, ἂν ἄρα τές γε

ην

Τίτμη ἔτι ζώοντας· ἵν ̓ ἄνδιχα τοῖο ἀνακτος
Σφοῖσιν προσύνωνται ἐφέσιοι ἐν μεγάροισιν.
Ἦ, καὶ ἔβαιν ἐπὶ νῆα παροίτατος· ὡς δὲ καὶ ἄλλοι
Βαῖνον αρις λες, λάζοντο δὲ χερσὶν ἐρετμο
Ενχερὼ ἑζόμενοι· πρυμνήσια σφίσιν "Αργος
Δῦσεν ὑπ ̓ ἐκ πέτρης κλιμυρέας· ἐνθ ̓ ἄρα τοίγε
Κόπτον ύδως δολιχήσιν ἐπικρατέως ελάτησιν.

Apollonius
Rhodius.

Muz

Viurius.

Mu så u s.

Man weiß, daß der im Alterthume berühmte Philos soph und Dichter Musäus schon zur Zeit des Orpheus und Linus lebte, und von einigen des crftern, von andeṛu des lettern Sohn genannt wird, wiewohl er gielleicht nur beider Schüler war. Allein, das ihm beigelegte erzählende Gedicht von der Liebe der Hero und des Leander hat ge: wiß einen weit spätern Verfasser, den man aber doch wohl im fünften Jahrhunderte nach Chr. Geb. zu spåt sucht, und deffen wahrer Name nicht bekannt ist. Das Ganze hat ohne Zweifel auffallende Mängel, und sichtbare Spuren des schon gesunkenen Geschmacks; indeß fehlt es ihm nicht an einzelnen wirklich dichtrischen Zügen, dergleichen auch in folgender Stelle vorkommen, welche die eigentliche Katas ftrophe dieser bekannten Fabel enthält.

Erotopaegnion Herus et Leandri, v. 290 - 341,

Κρυπταδίη τέρποντο μετ' αλλήλων Κυθεζείη.
Ἀλλ ̓ ὀλίγον ζώεσκον ἐπὶ χρόνον· ἐδέτι δηρὸν
Αλλήλων ἀπέναντο πολυπλάγκτων ὑμεναίων,
Αλλ οτε παχνήεντος επήλυθε χείματος ώρη,
Φρικαλέας, δονέσσα πολυσροφάλιγγας αέλλας,

Βένθεα δ' αςήρικτα, καὶ ὑγρά θεμέθλα θαλάσσης,
Χειμέριοι πνείοντες ἐπεστυφέλιζον αῆται,
Λαίλαπι μαςίζοντας όλην άλα τυπτομένης δέ
Ηδη νήα μέλαιναν απέκλασε διχθάδι χέρσῳ,
Χειμερίην καὶ ἄπιςον αλυσκάζων ἅλα ναύτης.

Ἀλλ ̓ ο χειμερίης σε φόβος κατέρυκε θαλάσσης,
Καρτερίθυμε Λέανδρε διακτορίη δέ σε πύργο,
Ἠλάδα σε μαίνεσα φαεσφορίην υμεναίων,

Μακινο