XI.

IN MORUM.

GALLI ex concubitu gravidam te, Pontia, Mori, Quis benè moratam, morigeramque, neget?

XII.

APOLOGUS DE RUSTICO ET HERO.

RUSTICUS ex malo sapidissima poma quotannis
Legit, et urbano lecta dedit domino:
Hinc, incredibili fructûs dulcedine captus,
Malum ipsam in proprias transtulit areolas.
Hactenus illa ferax, sed longo debilis ævo,
Mota solo assueto, protinùs aret iners.
Quod tandem ut patuit domino, spe lusus inani,
Damnavit celeres in sua damna manus;
Atque ait," Heu quanto satius fuit illa coloni,
Parva licèt, grato dona tulisse animo!
Possem ego avaritiam frænare, gulamque voracem:
Nunc periere mihi et fœtus, et ipse parens."

XIII.

AD CHRISTINAM SUECORUM REGINAM, NOMINE CROM

WELLI.

BELLIPOTENS virgo, septem regina trionum,
Christina, Arctoi lucida stella poli!
Cernis, quas merui durâ sub casside, rugas,
Utque senex, armis impiger, ora tero:
Invia fatorum dum per vestigia nitor,

Exequor et populi fortia jussa manu.
Ast tibi submittit frontem reverentior umbra :
Nec sunt hi vultus regibus usque truces.

SILVARUM LIBER.

PSALM CXIV.

ΙΣΡΑΗΛ ὅτε παιδὲς, ὅτ' ἀγλαὰ φῦλ ̓ Ἰακώβε
Αἰγύπτιον λίπε δῆμον, ἀπεχθέα, βαρβαρόφωνον,
Δὴ τότε μένον την ὅσιον γένος ὗτες Ιέδα·
Ἐν δὲ Θεὸς λαοῖσι μέγα κρείων βασίλευεν.
Εἶδε, καὶ ἐντροπάδην φύγαδ ̓ ἐῤῥώησε θάλασσα
Κύματι εἰλυμένη ῥοθίῳ, ὁδ' αρ' ἐςυφελίχθη
Ἰρὸς Ἰορδάνης ποτὶ ἀργυροειδέα πηγήν.
Ἐκ δ' ὄρεα σκαρθμοῖσιν ἀπειρέσια κλονέοντο,
Ὡς κριοὶ σφριγόωντες ἐϋτραφερῶ ἐν ἀλωῆ.
Βαιότεραι δ ̓ ἅμα πάσαι ἀνασκίρτησαν ἐρίπναι,
Οῖα παραὶ σύριγγι φίλῃ ὑπὸ μητέρι ἄρνες.
Τίπτε σύγ ̓, αἰνὰ θάλασσα, πέλωρ φύγαδ ̓ ἐῤῥώησας
Κύματι εἰλυμένη ῥοθίῳ ; τί δ ̓ αὖ ἐςυφελίχθης
Ιρὸς Ἰορδάνη ποτὶ ἀργυροειδέα πηγήν ;
Τίπτ', ὄρεα, σκαρθμοῖσιν ἀπειρέσια κλονέεσθε,
Ως κριοὶ σφριγόωντες ἐϋτραφερῷ ἐν ἀλωῆ ;
Βαιοτέραι τὶ δ ̓ ἀρ ̓ ὑμμὲς ἀνασκιρτήσατ ̓, ἐρίπναι,
Οῖα παραὶ σύριγγι φίλῃ ὑπὸ μητέρι ἄρνες ;
Σείεο, γαῖα, τρέεσα Θεὸν μεγάλ ̓ ἐκτυπέοντα,
Γαῖα, Θεὸν τρείεσ ̓ ὕπατον σέβας Ἰσσακίδαο,
Ος τε καὶ ἐκ σπιλάδων ποταμὸς χέε μορμύροντας,
Κρήνηντ' ἀεναὸν πέτρης από δακρυοέσσης.

Philosophus ad regem quendam, qui eum ignotum et insontem inter reos fortè captum inscius damnaverat, τὴν ἐπὶ θανάτῳ πορευόμενος, hac subitò

misit.

Ω ἄνα, ει ὀλέσης με τὸν ἔννομον, ἐδέ τιν ̓ ἀνδρῶν Δεινὸν ὅλως δράσαντα, σοφώτατον ἴσθι κάρηνον Ῥηϊδίως ἀφέλαο, τὸ δ ̓ ὕτερον αὖθι νοήσεις, Μαψιδίως δ ̓ ἀρ ̓ ἔπειτα τεὸν πρὸς θυμὸν ὀδύρη, Τοιὸν δ ̓ ἐκ πόλιος περιώνυμον ἀλκαρ ὀλέσσας.

IN EFFIGIEI EJUS SCULPTOREM.

̓Αμαθεῖ γεγράφθαι χειρὶ τήνδε μὲν εἰκόνα
Φαίῃς τάχ ̓ ἂν, πρὸς εἶδος αὐτοφυὲς βλέπων.
Τὸν δ ̓ ἐκτυπωτὸν ἐκ ἐπιγνόντες, φίλοι,
Γελάτε φαύλε δυσμίμημα ζωγράφε.

IN OBITUM PROCANCELLARI, MEDICI'.

Anno Etatis xvii.

PARERE Fati discite legibus,
Manusque Parcæ jam date supplices,
Qui pendulum telluris orbem
Täpeti colitis nepotes.

Vos si relicto mors vaga Tænaro
Semel vocârit flebilis, heu! moræ

1 This Ode is on the death of Doctor John Goslyn, master of Caius College, and king's professor of medicine at Cambridge; who died while a second time vice-chancellor of that university, in October, 1626.

Tentantur incassùm, dolique;

Per tenebras Stygis ire certum est.

Si destinatam pellere dextera

Mortem valeret, non ferus Hercules,
Nessi venenatus cruore,
Emathia jacuisset Oetâ:

Nec fraude turpi Palladis invidæ
Vidisset occisum Ilion Hectora, aut
Quem larva Pelidis peremit

Ense Locro, Jove lacrimante.
Si triste fatum verba Hecatëia
Fugare possint, Telegoni parens
Vixisset infamis, potentique
Ægiali soror usa virgâ.
Numenque trinum fallere si queant
Artes medentûm, ignotaque gramina,
Non gnarus herbarum Machaon
Eurypyli cecidisset hastâ:

Læsisset et nec te, Philyreïe,
Sagitta Echidnæ perlita sanguine;
Nec tela te fulmenque avitum,
Cæse puer genitricis alvo.
Tuque, O alumno major Apolline,
Gentis togatæ cui regimen datum,
Frondosa quem nunc Cirrha luget,
Et mediis Helicon in undis,

Jam præfuisses Palladio gregi
Lætus, superstes; nec sine gloria;
Nec puppe lustrâsses Charontis
Horribiles barathri recessus.
At fila rupit Persephone tua,
Irata, cùm te viderit artibus,
Succoque pollenti, tot atris
Faucibus eripuisse mortis.

Colende Præses! membra, precor, tua
Molli quiescant cespite, et ex tuo
Crescant rosæ calthæque busto,
Purpureoque hyacinthus ore.

Sit mite de te judicium Æaci,
Subrideatque Ætnæa Proserpina;
Interque felices perennis
Elysio spatiere campo.

IN QUINTUM NOVEMBRIS. ANNO ETATIS XVII.

JAM pius extremâ veniens Iäcobus ab arcto
Teucrigenas populos, lateque patentia regna
Albionum, tenuit; jamque inviolabile fœdus
Sceptra Caledoniis conjunxerat Anglica Scotis:
Pacificusque novo, felix divesque sedebat
In solio, occultique doli securus et hostis:
Cùm ferus ignifluo regnans Acheronte tyrannus,
Eumenidum pater, ætherio vagus exul Olympo,
Fortè per immensum terrarum erraverat orbem,
Dinumerans sceleris socios, vernasque fideles,
Participes regni post funera mosta futuros:
Hic tempestates medio ciet aëre diras,
Illic unanimes odium struit inter amicos,
Armat et invictas in mutua viscera gentes ;
Regnaque oliviferâ vertit florentia pace:
videt
quoscunque
Hos cupit adjicere imperio, fraudumque magister
Tentat inaccessum sceleri corrumpere pectus;
Insidiasque locat tacitas, cassesque latentes
Tendit, ut incautos rapiat; ceu Caspia tigris
Insequitur trepidam deserta per avia prædam
Nocte sub illuni, et somno nictantibus astris :
Talibus infestat populos Summanus et urbes,

Et

puræ

virtutis amantes,