Talis in extremis terræ Gangetidis oris
Luciferi regis fingitur esse domus.
Ipse racemiferis dum densas vitibus umbras,
Et pellucentes miror ubique locos,
Ecce! mihi subitò Præsul Wintonius astat,
Sidereum nitido fulsit in ore jubar;
Vestis ad auratos defluxit candida talos,
Infula divinum cinxerat alba caput.
Dumque senex tali incedit venerandus amictu,
Intremuit læto florea terra sono.
Agmina gemmatis plaudunt cœlestia pennis,
Pura triumphali personat æthra tubâ.
Quisque novum amplexu comitem cantuque sa-
lutat,
Hosque aliquis placido misit ab ore sonos;
"Nate! veni, et patrii felix cape gaudia regni!
Semper abhinc duro, Nate! labore vaca.”
Dixit, et aligera tetigerunt nablia turmæ,
At mihi cum tenebris aurea pulsa quies.
Flebam turbatos Cephaleiâ pellice somnos:
Talia contingant somnia sæpe mihi!
ELEG. IV. ANNO ETATIS XVIII.
Ad THOMAM JUNIUM præceptorem suum, apud mercatores Anglicos Hamburga agentes, Pastoris munere fungentem*.
CURRE per immensum subitò, mea litera, pontum, Teutonicos læve per æquor agros.
Segnes rumpe moras, et nil, precor, obstet eunti,
Et festinantis nil remoretur iter.
Ipse ego Sicanio frænantem carcere ventos
Æolon, et virides sollicitabo deos;
Cæruleamque suis comitatam Dorida Nymphis ;
Ut tibi dent placidam per sua regna viam.
At tu, si poteris, celeres tibi sume jugales,
Vecta quibus Colchis fugit ab ore viri:
Aut queis Triptolemus Scythicas devenit in oras,
Gratus Eleusinâ missus ab urbe puer.
Atque ubi Germanas flavere videbis arenas,
Ditis ad Hamburgæ monia flecte gradum:
Dicitur occiso quæ ducere nomen ab Hamâ,
Cimbrica quem fertur clava dedisse neci.
Vivit ibi antiquæ clarus pietatis honore
Præsul, Christicolas pascere doctus oves.
Ille quidem est animæ plusquam pars altera nostræ ;
Dimidio vitæ vivere cogor ego.
Hei mihi! quot pelagi, quot montes interjecti
Me faciunt aliâ parte carere mei!
Charior ille mihi, quàm tu, doctissime Graiûm,
Cliniadi, pronepos qui Telamonis erat:
4 Thomas Young, pastor of the church of English merchants at Hamburgh, was Milton's private preceptor, before he was sent to Saint Paul's School.
Quamque Stagyrites generoso magnus alumno,
Quem peperit Libyco Chaonis alma Jovi.
Qualis Amyntorides, qualis Philyreïns heros
Myrmidonum regi, talis et ille mihi.
Primus ego Aonios, illo præeunte, recessus
Lustrabam, et bifidi sacra vireta jugi;
Pieriosque hausi latices, Clioque favente,
Castalio sparsi læta ter ora mero.
Flammeus at signum ter viderat arietis Æthon,
Induxitque auro lanea terga novo;
Bisque novo terram sparsisti, Chlori, senilem
Gramine, bisque tuas abstulit Auster opes:
Necdum ejus licuit mihi lumina pascere vultu,
Aut linguæ dulces aure bibisse sonos.
Vade igitur, cursuque Eurum præverte sonorum;
Quàm sit opus monitis, res docet ipsa, vides.
Invenies dulci cum conjuge fortè sedentem,
Mulcentem gremio pignora chara suo :
Forsitan aut veterum prælarga volumina patrum
Versantem, aut veri biblia sacra Dei;
Cœlestive animas saturantem rore tenellas,
Grande salutiferæ religionis opus.
Utque solet, multam sit dicere cura salutem,
Dicere quam decuit, si modò adesset, herum.
Hæc quoque, paulùm oculos in humum defixa mo-
destos,
Verba verecundo sis memor ore loqui:
Hæc tibi, si teneris vacat inter prælia Musis,
Mittit ab Angliaco litore fida manus.
Accipe sinceram, quamvis sit sera, salutem;
Fiat et hoc ipso gratior illa tibi.
Sera quidem, sed vera fuit, quam casta recepit
Icaris à lento Penelopeïa viro.
Ast ego quid volui manifestum tollere crimen,
Ipse quod ex omni parte levare nequit ?
Arguitur tardus meritò noxamque fatetur,
Et pudet officium deseruisse suum.
Tu modò da veniam fasso, veniamque roganti:
Crimina diminui, quæ patuere, solent.
Non ferus in pavidos rictus diducit hiantes,
Vulnifico pronos nec rapit ungue leo.
Sæpe sarissiferi crudelia pectora Thracis
Supplicis ad moestas delicuere preces :
Extensæque manus avertunt fulminis ictus;
Placat et iratos hostia parva deos.
Jamque diu scripsisse tibi fuit impetus illi,
Neve moras ultra ducere passus Amor;
Nam vaga Fama refert, heu nuntia vera malorum !
In tibi finitimis bella tumere locis ;
Teque tuamque urbem truculento milite cingi,
Et jam Saxonicos arma parâsse duces.
Te circum latè campos populatur Enyo,
Et sata carne virum jam cruor arva rigat;
Germanisque suum concessit Thracia Martem,
Illuc Odrysios Mars pater egit equos;
Perpetuoque comans jam deflorescit oliva,
Fugit et ærisonam Diva perosa tubam,
Fugit io! terris, et jam non ultima virgo
Creditur ad superas justa volâsse domos.
Te tamen interea belli circumsonat horror;
Vivis et ignoto solus inopsque solo;
Et, tibi quam patrii non exhibuere Penates,
Sede peregrinâ quæris egenus opem.
Patria, dura parens, et saxis sævior albis
Spumea quæ pulsat litoris unda tui,
Siccine te decet innocuos exponere fœtus,
Siccine in externam ferrea cogis humum?
Et sinis, ut terris quærant alimenta remotis
Quos tibi prospiciens miserat ipse Deus,
Et qui læta ferunt de cœlo nuntia, quique,
Quæ via post cineres ducat ad astra, docent?
Digna quidem, Stygiis quæ vivas clausa tenebris,
Æternâque animæ digna perire fame!
Haud aliter vates terræ Thesbitidis olim
Pressit inassueto devia tesqua pede;
Desertasque Arabum salebras, dum regis Achabi
Effugit, atque tuas, Sidoni dira! manus:
Talis et, horrisono laceratus membra flagello,
Paulus ab Æmathiâ pellitur urbe Cilix:
Piscosæque ipsum Gergessæ civis Iesum
Finibus ingratus jussit abire suis.
At tu sume animos; nec spes cadat anxia curis;
Nec tua concutiat decolor ossa metus.
Sis etenim quamvis fulgentibus obsitus armis,
Intententque tibi millia tela necem ;
At nullis vel inerme latus violabitur armis,
Deque tuo cuspis nulla cruore bibet.
Namque eris ipse Dei radiante sub ægide tutus;
Ille tibi custos, et pugil ille tibi :
Ille, Sionææ qui tot sub mœnibus arcis
Assyrios fudit nocte silente viros;
Inque fugam vertit quos in Samaritadas oras
Misit ab antiquis prisca Damascus agris;
Terruit et densas pavido cum rege cohortes,
Aëre dum vacuo buccina clara sonat,
Cornea pulvereum dum verberat ungula campum,
Currus arenosam dum quatit actus humum;
Auditurque hinnitus equorum ad bella ruentum,
Et strepitus ferri, murmuraque alta virûm.
Et tu (quod superest miseris) sperare memento,
Et tua magnanimo pectore vince mala:
Nec dubites quandoque frui melioribus annis;
Atque iterum patrios posse videre lares.
|