Nec duri libet usque minas perferre magistri,
Cæteraque ingenio non subeunda meo.
Si sit hoc exilium patrios adiisse penates,
Et vacuum curis otia grata sequi,
Non ego vel profugi nomen sortemve recuso,
Lætus et exilii conditione fruor.

O! utinam vates nunquam graviora tulisset
Ille Tomitano flebilis exul agro ;

Non tunc Ionio quicquam cessisset Homero,
Neve foret victo laus tibi prima, Maro.
Tempora nam licet hîc placidis dare libera Musis,
Et totum rapiunt me, mea vita, libri.
Excipit hinc fessum sinuosi pompa theatri,
Et vocat ad plausus garrula scena suos.
Seu catus auditur senior, seu prodigus hæres,
Seu procus, aut positâ casside miles adest,
Sive decennali fœcundus lite patronus
Detonat inculto barbara verba foro.
Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti,
Et nasum rigidi fallit ubique patris ;
Sæpe novos illic virgo mirata calores :

Quid sit amor nescit, dum quoque nescit, amat.
Sive cruentatum furiosa Tragoedia sceptrum
Quassat, et effusis crinibus ora rotat :
Et dolet, et specto, juvat et spectâsse dolendo,
Interdum et lacrimis dulcis amaror inest:
Seu puer infelix indelibata reliquit

Gaudia, et abrupto flendus amore cadit; Seu ferus è tenebris iterat Styga criminis ultor, Conscia funereo pectora torre movens : Seu mæret Pelopeia domus, seu nobilis Ili, Aut luit incestos aula Creontis avos.

Sed neque sub tecto semper, nec in urbe, latemus; Irrita nec nobis tempora veris eunt.

Nos quoque lucus habet vicinâ consitus ulmo,
Atque suburbani nobilis umbra loci.
Sæpius hîc, blandas spirantia sidera flammas,
Virgineos videas præteriisse choros.
Ah quoties dignæ stupui miracula formæ,
Quæ possit senium vel reparare Jovis !
Ah quoties vidi superantia lumina gemmas,
Atque faces, quotquot, volvit uterque polus!
Collaque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant,
Quæque fluit puro nectare tincta via!
Et decus eximium frontis, tremulosque capillos,
Aurea quæ fallax retia tendit Amor!
Pellacesque genas, ad quas hyacinthina sordet
Purpura, et ipse tui floris, Adoni, rubor!
Cedite, laudatæ toties Heroïdes olim,

Et quæcunque vagum cepit amica Jovem.
Cedite, Achæmeniæ turritâ fronte puellæ,

Et quot Susa colunt, Memnoniamque Ninon; Vos etiam Danaæ fasces submittite Nymphæ! Et vos Iliacæ, Romuleæque nurus ! Nec Pompeianas Tarpeïa Musa columnas Jactet, et Ausoniis plena theatra stolis. Gloria virginibus debetur prima Britannis; Extera, sat tibi sit, fœmina! posse sequi. Tuque urbs Dardaniis, Londinum! structa colonis, Turrigerum latè conspicienda caput, Tu nimium felix intra tua monia claudis Quicquid formosi pendulus orbis habet. Non tibi tot cœlo scintillant astra sereno, Endymioneæ turba ministra deæ, Quot tibi, conspicua formâque auroque, puellæ Per medias radiant, turba videnda, vias. Creditur huc geminis venisse invecta columbis Alma pharetrigero milite cincta Venus;

Huic Cnidon, et riguas Simoëntis flumine valles,
Huic Paphon, et roseam posthabitura Cypron.
Ast ego, dum pueri sinit indulgentia cæci,
Monia quàm subitò linquere fausta paro;
Et vitare procul malefidæ infamia Circes
Atria, divini Molyos usus ope.

Stat quoque juncosas Cami remeare paludes,
Atque iterum raucæ murmur adire scholæ.
Interea fidi parvum cape munus amici,
Paucaque in alternos verba coacta modos.

ELEG. II. ANNO ETATIS XVII.

In obitum Præconis Academici Cantabrigiensis2.

TE, qui, conspicuus baculo fulgente, solebas
Palladium toties ore ciere gregem ;
Ultima præconum, præconem te quoque sæva
Mors rapit, officio nec favet ipsa suo.
Candidiora licèt fuerint tibi tempora plumis,
Sub quibus accipimus delituisse Jovem ;
O! dignus tamen Hæmonio juvenescere succo,
Dignus in Æsonios vivere posse dies;
Dignus, quem Stygiis medicâ revocaret ab undis
Arte Coronides, sæpe rogante deâ.

Tu si jussus eras acies accire togatas,
Et celer à Phœbo nuntius ire tuo;
Talis in Iliacâ stabat Cyllenius aulâ
Alipes, ætheriâ missus ab arce Patris:

2 The person here commemorated is Richard Ridding, one of the University Beadles, and a Master of Arts of Saint John's College, Cambridge.

Talis et Eurybates ante ora furentis Achillei
Retulit Atridæ jussa severa ducis.
Magna sepulchrorum regina, satelles Averni,
Sæva nimis Musis, Palladi sæva nimis,
Quin illos rapias qui pondus inutile terræ ;
Turba quidem est telis ista petenda tuis.
Vestibus hunc igitur pullis, Academia! luge,
Et madeant lachrimis nigra feretra tuis.
Fundat et ipsa modos querebunda Elegeïa tristes,
Personet et totis nænia mosta scholis.

ELEG. III. ANNO ETATIS XVII.

In obitum Præsulis Wintoniensis3.

MESTUS eram, et tacitus, nullo comitante, sede-
Hærebantque animo tristia plura meo: [bam;
Protinus en! subiit funestæ cladis imago,
Fecit in Angliaco quam Libitina solo;
Dum procerum ingressa est splendentes marmore
Dira sepulchrali Mors metuenda face; [turres,
Pulsavitque auro gravidos et iäspide muros,
Nec metuit satrapum sternere falce greges.
Tunc memini clarique ducis, fratrisque verendi,
Intempestivis ossa cremata rogis:

Et memini heroum, quos vidit ad æthera raptos,
Flevit et amissos Belgia tota duces.
At te precipuè luxi, dignissime Præsul!
Wintoniæque olim gloria magna tuæ!

3 Lancelot Andrews, Bishop of Winchester, had been originally Master of Pembroke Hall in Cambridge; but long before Milton's time. He died at Winchester-House in Southwark, Sept. 21, 1626.

Delicui fletu, et tristi sic ore querebar:

"Mors fera, Tartareo diva secunda Jovi! Nonne satis quod silva tuas persentiat iras,

Et quod in herbosos jus tibi detur agros? Quodque afflata tuo marcescant lilia tabo, Et crocus, et pulchræ Cypridi sacra rosa? Nec sinis, ut semper fluvio contermina quercus Miretur lapsus prætereuntis aquæ ? Et tibi succumbit liquido quæ plurima cœlo Evehitur pennis, quamlibet augur, avis. Et qua mille nigris errant animalia silvis; Et quot alunt mutum Proteos antra pecus. Invida, tanta tibi cùm sit concessa potestas, Quid juvat humanâ tingere cæde manus? Nobileque in pectus certas acuisse sagittas, Semideamque animam sede fugasse suâ ?" Talia dum lacrimans alto sub pectore volvo, Roscidus occiduis Hesperus exit aquis; Et Tartessiaco submerserat æquore currum Phoebus, ab Eoo littore mensus iter: Nec mora: membra cavo posui refovenda cubili, Condiderant oculos noxque soporque meos: Cùm mihi visus eram lato spatiarier agro; Heu! nequit ingenium visa referre meum. Illic punicea radiabant omnia luce,

Ut matutino cùm juga sole rubent.

Ac veluti cùm pandit opes Thaumantia proles,
Vestitu nituit multicolore solum.

Non dea tam variis ornavit floribus hortos
Alcinoi, Zephyro Chloris amata levi.
Flumina vernantes lambunt argentea campos,
Ditior Hesperio flavet arena Tago.

Serpit odoriferas per opes levis aura Favonî,
Aura sub innumeris humida nata rosis.