66 rica Diaboli (sic enim calumniam supra nominat) ad | homines in corde isto quæ tu non vides." O confes rhetoricam transit Juliani. 66 Vicisti," inquis, " Mil- sionem claram atque simplicem ! immò verò quid obtone." Hanc nempe vocem, ut ille olim (ne non Apos- scurius, quid cautius, quid jureconsultius composuisse tata satis germanus per omnia videaris) veritate victus poteras, ut decem causidicos vel adhibuisse viderere, vel emisisti. Sed vide, ne sincerum quod est, cauponum pertimuisse? Nam quid hoc est, obsecro? “ an non vi. more, mendatio statim diluas. “Confitentem," inquis, deant homines in corde isto." Quid vident homines in "habes reum." Ego verò reum quidem habeo; con- corde? Urinatore hic opus est Delio. Verùm quid quis fitentem non habeo: nisi si id pro confesso est haben- in corde videat, viderit. Ego facta palam, audita, visa, dum quicquid tu silentio præteriisti: sic enim et libel- testata refero: quas nemo meas esse calumnias sine lum in nos famosum edidisse, et hosti nostro dicasse, maxima calumnia dixerit. 'Longè turpior sum," inet Anglicanam Rempublicam indignissimis modis, me- quis, " re quidem vera quàm illi fingunt; ob illa tot que nominatim illæsus læsisse, totam denique fabulam abscondita, quorum apud te reus verè sum." Sic tu Genevensem confiteris. Ab hac prævaricatione ad pre- nota ignotis, clara absconditis delere atque eluere cocationem quandam artificiose compositam te confers; naris: occulta, incerta, latentia confiteris, ut explorata, sive ea tuæ fidei publicæ extrema confessio dicenda certa, manifesta eò impudentiùs negare possis: ad exest; ad quam Deum testem invocas, tremendum fateor tremum eò descendis, ut confessionem hanc, quasi et testem et judicem. Multa confiteris, multa ploras, libellum famosum de temetipso conscribas, quò faciliùs peccata quidem "longè gravissima," sed que ad nos veram accusationem aliorum possis evadere. Tu hæ nihil attineant, quia penitùs latent, et etiamnum incon- atque hujusmodi valere apud Deum cave existimes; fessa nobis sunt. Et ista quidem si in occulto, clausis- apud homines certè vel mediocriter sagaces, minimè que foribus, ut peccare anteà, ita nunc precari in ani- valebunt. Quod si linguis, ut ipse ais, atque conviciis mum induxisses, laudassem equidem te, deque benig- omnium jamdiu verberatus, resipuisti aliquando revera, nitate et clementia divina benè sperare jussissem: nunc et ad bonam frugem revertisti, gaudeo. Nos te sie cum in platea media orantem te hic reperiam, ad ho- veram egisse pœnitentiam arbitrabimur, si tuarum in mines potiùs quàm ad Deum concinnatas has esse pre- nos injuriarum et maledicentiæ famosæ pœnituisse ces, et quasi ultima jacentis tuæ fidei publicæ suspiria tandem intelligemus. judicarim. "Te Deus, te testem invoco, an non videant JOANNIS PHILIPPI ANGLI RESPONSIO AD APOLOGIAM ANONYMI CUJUSDAM TENEBRIONIS PRO REGE ET POPULO ANGLICANO INFANTISSIMAM. [FIRST PUBLISHED 1655.] CONTRA famosum anonymi cujusdam libellum, in quo senatus populusque Anglicanus turpissimis convitiis lacerabatur, quem jam vulgo notum est, Salmasii grammatici infame opus fuisse, prodiit nuper Joannis Miltoni Angli pro patria sua defensio. Liber sanè probus, omniumque doctorum virorum judicio domi forisque multùm approbatus. Qui cùm talis esset, expectabatur quidem vel Salmasii ipsius, vel alius alicujus viri literati responsio. Illarum certè partium magni intererat electum aliquem et disertum virum ad causam suam jam diu laborantem et ruentem adhibuisse. Cùm ecce demum ex omnibus illis rumorem montibus, quos assiduè fama nostras ad aures afferebat, tandem prorepit exiguus iste mus, qui miserè stridens rodit tantummodò, aliud quidem nihil agit; vel, ut veriùs dicam, inanes quasdam mortiunculas captat, dentemque in dente fatigat, authorem certè non lædit, ejus autem argumentorum vim et acumen nè assequitur quidem. Mirati primùm sumus quis esset; nomen enim ignobile, futilitatis certè suæ conscius, celat. Cùm verò libellus ejus, macri nescio cujus et jejuni ingenii indicium, perlectus esset, in eo statim, tanquam in speculo, virum conspeximus. Quis igitur sit, pòst videbimus. Hoc verò jam tacere non possum, hominem quendam valdè obscurum et vilem eum esse apparere; qui tamen arrogantia sua mendaciisque fretus, ut morientem et penè defunctam regis sui causam aliquantulum resuscitare videretur, hominumque animos jam sedatos, et judiciis Dei statim acquieturos, iterum commoveret atque irritaret, Dei Omnipotentis voluntati, summæque justitiæ se opponere (quam ille tàm insignibus et mirandis iræ suæ exemplis in regem, regisque fautores editis, omnibus vult esse notam) et supremos reipublicæ nostræ Magistratus accusare, convitiisque indignissimis infamare ausus est. Veruntamen ita obtorpescit, tam insulsus est, tamque somniculosum se glirem præbet, ut certissimum causæ suæ jam languentis, et in totum penè perditæ omen præ se fert. Omnium enim debilissimam atque iniquissimam certe causam illam necesse est esse, qua in defendenda fautores ejus non solùm armis, verùm etiam ratione et argumentis inferiores sint. Meritò igitur cùm talis esset, ab ipso Miltono neglectus et contemptus est. Multò enim indignior ab omnibus existimabatur, quàm ut spectata jam facundia limati illius atque culti authoris ad eruenda sterquilinia, rabidamque loquacitatem tam effrænis atque stulti blateronis refutandam descenderet. Verùm nè inter suos perfugas inanis iste rabula se venditaret et aliquid magnum, vel quod uno sanè prandiolo dignum sit, se scripsisse crederet, equidem cùm in patriam pietate, tum instauratæ nuper libertatis apud nos amore ductus, necnon illi etiam viro mihi semper observando, quem iste insectatur, multis officiis devinctus, pati non poteram, quin hujus ineptissimi nebulonis petulantiam retundendam mihi, nè rogatus quidem, susciperem. Quemadmodum igitur Romani olim tirones in palum se primò gladiis et pilis exercebant, ita ego in hunc caudicem stylum acuere et ingenii vixdum pubescentis rudimenta deponere haud incommodè me posse confido. Cum adversario enim tam insipido et vulgari, exiguo saltem quivis ingenio, et eruditione quantumvis leviter imbutus, etiam de improviso congredi sine periculo poterit. Priùs igitur quàm opus ipsum aggrediar, operæ pretium videtur, authorem hujus Apologiæ illustrem, si diis placet, et disertum, in occulto tamen latentem, investigare. Sunt qui dicunt nomen illi Jano esse, obscuro homini et bonarum literarum rudi, ex illo grege leguleiorum quos pragmaticos vocant. Verùm cùm meminissem bifrontem esse Janum, alterum sincipitium in ejus occipitio quærendum mihi esse statui. Itaque alteri sincipitio nomen, uti ego indiciis quibusdam comperi, Brammalo est. Is librum nuper stylo atque sensu huic penè geminum scripsit Anglicè Eikovorλásny, cujus et hunc fœtum esse haud temerè plures autumant. Virum igitur, quanquam et hic vultum in occipitio gerit, si libet, cognoscite. Nam, ut ipse profitetur, theologiæ doctor est, et episcopus Hiberniensis. Is cùm ab ineunte ætate homo discinctus et ebriosus, episcoporum, qui tunc in Anglia dominabantur, luxum, opes, ambitionem ante oculos haberet, inedia pressus et latrantis stomachi instinctu, nihil sibi utilius esse duxit, quàm ut sacerdotis munere indutus, Ecclesiam, tunc quidem ferre nunquam potuit. Unde demum prodeat apologia ista videamus. "Antverpia;" hoc enim solum præclarus iste protestantium episcopus, asylum, ut videtur, invenire sibi potuit, inter jesuitarum et monachorum catervas, quibuscum tales pseudepiscopi libentissimè esse solent. Rectè igitur meo judicio et se dignè faciunt protestantes exteri, qui turbatores istiusmodi errabundos suis cœtibus abigunt. Saltem non ausus est apud ullam Batavorum civitatem hoc suum opusculum typis mandare, veritus ne illustrissimi fœderatorum ordines, ut Salmasii nuper sui libellum publicè damnarunt, ita se quoque extorrem et erraticum nebulonem multò severiùs punirent. Quod illis quidem in laudem atque honorem, huic meritò in opprobrium cedere debet. lupis omnibus patentem, invaderet; et conciunculis | sapientia versatiorem, quorum lucem vespertilio iste aliquot ad illorum temporum pravitatem compositis instructus, quas de scripto recitandas circumferre solebat, nobilium hominum mensas, et sacellani pinguem aliquam mercedem, siqua ejusmodi offa se obtulisset, ambiebat; ubi cœnis quàm lautissimis, precibus quàm brevissimis uterentur. Inter alios Derbiæ comiti se clanculum offerebat.—Tandem verò nequitiis coopertus, benevolentiam et favorem comitis Straffordiæ, proregis in Hibernia, quem multiplicis nomine perduellionis totus populus ad supplicium tandem poscebat, assentationibus et impudentia turpiter aucupatus est. Ille hominem se nactum esse ratus ad omnia facinora paratum, quique populum adulatoriis et aulicis concionibus suis ad suscipiendum servitutis jugum paratiorem redderet, episcopum eum Derriensem in Hibernia creavit. Jam verò post expulsos reges et prælatos, ad priorem vitæ inopiam redactus, rursus esuriens, "Curium" nunc" simulat” qui " Bacchanalia" modò vixit; utque pietatis obtentu cunctam rabiem in eos effunderet, qui et ipsum et cæteros istiusmodi latrones ovilibus Ecclesiæ opimis expulerunt, spe etiam nonnulla ampliorem aliquem episcopatum, mendaciorum suorum et audaciæ præmium sub minore Carolo devorandi, pellem ovinam induit, nil præter pietatem et sanctimoniam præ se fert; ita tamen, ut oblonga lupi cauda infra institam sacerdotalem facilè appareat. 66 Jam ad lectorem quædam præfatur, et pauca sanè, sed quæ stultitiam hominis et ignorantiam illiteratam plus nimio prodant. Queritur " unam tantum" Salmasii "impressionem," idque magna cum difficultate in lucem erupisse;" ejus autem libri quem Miltonus scripsit" tot esse exemplaria, ut " nesciat "cui lectorem remitteret." Itaque nihil hic reperio, cur non amico nostro gratulemur, Salmasium salsè rideamus. Annon hæc satis ad arguendam causæ tuæ fœditatem visa sunt? Miltonum omnes cum favore et plausu teipso teste legunt; Salmasium abjiciunt, nihili faciunt. His tua pervicacia adeò non movetur, ut omnes idcirco "mortales veritatem odisse, mendaciorum et convitio En virum egregium præ cæteris qui apologiam pro rege et populo Anglicano scribendam sibi sumit! Age verò, pro “rege" ut libet. Sed quid tu pro " populorum amore flagare," impudentissimè accuses, ipse inAnglicano," qui Dominum tuum Straffordium, hostem populi acerrimum meritis pœnis affecit, teque pessimum ejus in Ecclesia Hiberniensi ad omnia scelera ministrum pari supplicio affecisset, nisi aut fuga aut obscuritas tua eorum manibus, qui Dominum plectebant, te furem eripuisset. Cur etiam apologiam "pro populo?" An pro iis qui regem puniverunt? haud credo; dices, pro iis qui regi favebant periodus? At illi id non requirunt, ut qui, facta pace, modicè multati, sua jam bona securè possideant, suamque fidem reipublicæ nostræ obstrinxerint. Unde tua ista apologia aut absurda planè est, aut nimiùm intempestiva. Verùm tu is homo es, qui titulum istum libri tui, utpote speciosum, vel cum maxima quavis absurditate arripere voluisti: Contra "Joannis" scilicet "Polypragmatici" defensionem. Sic ejus nimirum contra Claudium Anonymum, satis concinnè quidem dictum, si Claudium cum Anonymo conjunxeris, insulsè imitaris. Verùm non is polypragmaticus est, qui libertatem laudat, tyrannos damnat, civium suorum rectè et decorè facta defendit; sed tu potius, tuique similes verè sic dici debent, qui cum ecclesiasticos esse vos profiteamini, et Ecclesiam vestra polypragmatica perdidistis, et rerum civilium administrationem nihil ad vos pertinentem perpetuò conturbatis. Sed causa suberat gravis cur scriberes, credo, contra" defensionem" Miltoni "destructivam." Brammale die nobis cujum pecus? anne latinum? terim non apostolus, non propheta, neque evangelista, sed scortator et helluo satis notus, et ganeonum duutaxat episcopus. Vos verò lectores, quos non humaniter appellat, sed in ipso exordio tam petulanter perstringit, tam docti reprehensoris vestri imprimis sensum, deinde literas vereri jam discite; primùm enim ait Miltoni defensionem “invidiosè elaboratam,” deinde tot excusis exemplaribus approbatissimam esse fatetur; hæc sanè apud omnes qui Latinè intelligunt pugnantia sunt. Tum "tot sunt," inquit, " illius exemplaria, ut nescio cui lectorem remitterem." Satiùs tu quidem, qui vel prima pagina solecismos evitare non potes, ad Orbilii cujusvis flagra remittendus es, apud quem nulla poteris apologia uti, quin omnes te pueri virgis et ferulis pulchrè depexum atque ornatum dimittant. Verum te jam primò auguror hac in parte haud rarò peccaturum, qui tam rem manè incipis. Neque lectorem stultè alloqui satis habes, sed eò etiam ulterius audaciæ processisti (quo vitio ignorantia maximè laborare solet) ut Leidensi Academiæ celeberrimæ ineptias tuas fœtidissimas epistola etiam stultissimè scripta dedicare ausus sis. "Alumnum" te academiæ quondam " "fuisse affirmas. Tunc verò academiæ ullius unquam alumnus, cujus infantiæ propemodùm illiteratæ quemlibet vel in agris ludum literarium pu-deret? Leidensem autem " alumnum" fuisse unquam te dicere audere, dubium tibi ne sit, quin illa academia vehementissimè indignetur; majori enim contumelia urbem illam afficere non potes, cujus te quondam alumnum" fuisse prædicas; quanquam illud “ dam," si unquam fuit, multorum postea annorum cra 64 quon pula in lustris atque popinis jam diu proluisti. Sed et tu eorum tutelam expetis." Hominum stupidissime, tutelam tu tuæ barbariæ in musarum domicilio quæris, quarum hoc ipsum munus est, vinctam barbariem catenis in terras ultimas exterminare: nescis medios dilapsus in hostes. Saltem dum academicos.alloqueris, simula te literatum quempiam esse, vel ad punctum temporis, si potes. "Salmasius," ais, "mihi ansam præbuit qui tamen omnibus arripuit:" quænam ista balbuties est? Fac modo academia, quam interpellas, te intelligat alumnum suum, vix credo annotinum. "Nec calamum," inquis, " in manum sumere auderem" (sapuisses tu quidem si ausus non fuisses) "nisi Miltoni amentia me invitum provocasset." At ille te non magis provocavit, quàm qui prætereunt importunum et improbissimi oris canem, quem inani latratu insequentem ita contemnit, ut vix fuste te dignetur aut calce. "Quid vero," inquis," ab extero qui inter inhospitales Caucasos vitam degit, expectari poterit ?" Nihil sanè: Expectationem tu nostram minimè fefellisti: neque certè erat opus ut te inter Caucasos vitam degere faterere, lingua te tua ipsique mores barbarum clamitant: Tuaque illa Caucasea "poma" si dare velles, scito omnes Alcinoos magnoperè aspernari. Ad academiam quereris inter alia quòd "Banausi et Mechanici in pulpitam ascenderunt." Perdoctus tu quidem et idoneus, qui Banausos, et Mechanicos in pulpitum ascendentes insecteris, qui pariter atque illi grammaticæ rudis, haud illis magis pulpitum declinare potes. Postremò "Alienigenam" te " Anglum " appellas. "Id" quidem rectissimè: Aliena enim sentis, aliena loqueris, quidni alienigenam te Anglum esse dicas, id est spurium, quem Angli veluti purgamentum suæ patriæ atque piaculum jure quidem ad Caucasos ablegârunt. 66 IN PRELUDIUM AD PREFATIONE M. IN præludiis esse se existimat vir gravis; ludos ut videtur episcopales mox editurus. Favete spectatores Ludioni episcopo. Verum putaret quis hominem non prologum agere, sed in ipso proœmio Orestem insanum aut Athamanta saltare. "Ne insaniens cacodæmon Johannes Miltonus, &c." O mitem et mansuetum! quàm non iracundè, quàm humaniter exorditur! quod aliis, quamlibet furentibus, extremum maledicentiæ est, id huic pro levi tantùm præludio habetur. Sed hoc novum non est: sic enim Pharisæi olim, veri ejus progenitores, Christum ipsum à cacodæmone agitari dicebant; ut nemo vel hoc vel pejus in se dici, præsertim ab hoc episcopo verè diabolico, molestè ferat. Offenditur imprimis quòd Miltonus reipubl. insignia, quemadmodum Salmasius regis in fronte libri posuit. Hæc ille posita ibi ait tanquam fænum in cornu, "ut cuncti sibi caverent;" quod hoc ad alios nescio. Te verò Brammale non miror fœnum in cornu usque adeò hor rescere, quoties tot tua adulteria animo revolvis. Omitto deinde quæ de cruce furcifer atque etiam de lyra stultissimè deliras: et certè præludia professus, nihil aliud nisi nugas agis. "Parlamentum et concilium satis ætatis habent seipsos armis defendere." Atqui tuum erat potiùs cogitare, satisne ætatis haberes Latinè ut possis ad ipsum scribere. "Sed ringit illum Salmasius," vel ut posteà perdoctè sanè emendavit, “ringit ille pro Salmasio," (menda an emendatio vitiosior sit, lectorum esto judicium,) "peregrinos veretur: num tu credis quòd tot nefanda, &c." Væ tibi Prisciane! nam solecismos hic non singulos, sed turmatim effundit. Quàm verò peregrinos vereatur Miltonus, et imprimis illum Thrasy bombomachidem Salmasium, qui libros ejus perlegerit abundè norit. “Ego,” inquis, “libertatem peto à libero suo populo Anglicano, ut quod in re tanti ponderis liberè proferre possim." Tunc ut quicquam quod liberum sit liberè proferre possis, mancipium aulæ fœdissimum, Straffordii famulus et minister, gulæ etiam atque inguini turpissimè serviens episcopus? Quem populus opinor universus de libertate concionantem veluti obscænum portentum abominaretur; vel etiam lapidibus obrueret, aut siquid mitius, ecquis huc vincula et compedes, exclamarent; ut Romani olim, Claudii quodam aulico ad concionandum misso, "Io, Saturnalia!" repentè clamabant. Nam servis Romæ, nisi festis Saturnalibus, liberè loqui non licebat. "Nos," inquis, "super dejectos cantando epiniceia triumphamus." Rectè quidem super hostes qui propter commoda quædam sua cum tyranno conjurati, patriam ad servitutem redigere conabantur : et epinicia nos quidem minimè omnium superbè cantamus, Deo semper gloriam tribuimus. Verùm quid sibi volunt "epiniceia" tua, Bardocuculle? An quia tam strenuè pergræcari solitus es, Græcè idcircò intelligere te putas? 'Angit" Miltonum, inquis, “quòd Salmasius extraneus aliquam notitiam caperet illarum rerum, quæ nunc fiunt in Anglia:" non quòd "notitiam caperet," sed quòd rerum nihil ad se pertinentium arbitrum se faceret, veritatem turpissimis mendaciis perverteret, quos non norat, in eos convitiis et contumeliis inveheretur. Fures," inquis, "lucem timent." Tu igitur fur omnium pessimus, qui lucem times et nomen celas. Sacra etiam impuris manibus attrectas. Prov. 29. Cùm boni regnant, populus gaudet; cùm mali dominantur, populus dolet: ea de causa cùm Carolus dominabatur, populus dolebat. Quod omnes satis meminerunt. Neque leve signum est, eos jam gaudere, bonis remp. gerentibus; Carolum enim filium, etiam cum exercitu jam venientem, et libertatem, qua incedit, omnibus pollicentem, tanquam hostem aversantur ubique, et fugiunt, vi etiam et armis cum summa alacritate propul 66 sant. Quam autem sis ineptus nunquam clariùs perspicitur, quàm cùm de te loqueris, ut hic. "Fateor," inquis, "ut huic veteratori respondeam, me multò inferiorem bonis omnibus et adjumentis vitæ spoliatum." Quibusnam bonis? Si bonis animi, doctrina et ingenio sis inferior, cur non parem tubi congressum potiùs quæsivisti? Sed is puto es, qui esse doctum, esse eloquentem nihil aliud nisi esse divitem existimes: are. 66 66 66 Grammaticus, geometra, minister, alipta, sacerdos, Sed eodem credo successu, quo grammaticatur. Nam ut bonis externis et vitæ adjumentis spoliatus si | difficilem, causam Dei omnipotentis dicturus," Dei sis, doctrina quoque et ingenio spoliatus tibi vide- nimirum tui, hoc est ventris, aut Bacchi, qui tibi omAin' vero tu "bonis omnibus spoliatum te nipotens est; cujus auspiciis Brammalus esse?" Callidus nimis es et vafer, cupis celare divitias tuas, verum non potes. Indicabo ego te et facultates tuas. Præter illa bona, quæ erepta tibi esse dicis, restat adhuc tibi, non enim celabis, ingens, eoque ingentius, quòd nemo tibi eripiet, solecismorum peculiam; in eo genere divitiarum, neminem te locupletiorem cognovi. Extorrem præterea te esse queritaris; vah quam indigne! Ut perspicias igitur quàm sum pro te sollicitus, est in Cilicia oppidum Soli antiquum, ut perhibent, et satis amplum; illuc omnes qui solecismos tam strenuè facere solent, coloniam ducunt; sarcinas igitur quàm primùm collige, eò enim te, tuasque omnes facultates suadeo transferas. Permagna ibi te latifundia, mihi crede, manent, immò, nisi fallor, Solæcorum omnium principatum facilè unus obtinebis. Verùm quod nullum tibi unquam fuit (si ingenium dicis quo inferiorem te factum fateris) id tibi nos scilicet eripuisse insimulas. Cùm te contrà ab adversario multas dictiones, et aptè usitata ab eo verba ineptè suffurari non pudeat. Superbire" Miltonum ais, nominibus suis et titulis in frontispicio suspensis." Quæ ille nomina præter suum, quos ille titulos in fronte libri suos posuit? An ideo superbus, quia se sui neque nominis neque causæ pudebat? Hæccine tibi "phylacteria" sunt?" Salmasium," inquis, Miltonus, tanquam anonymum commitiis et scommatibus scurrilibus persequitur:" multò certè sermonis lepore et facetiis in hominem jocatur, tu scurrile quicquam ab eo dictum nequis ostendere. "Sed seculo venturo omnes Miltoni hoc nomine misere vapulabunt, ne fortè" (id est ejus loquela, nisi fortè) "judicet mundus, &c." Quicquid de Miltonis seculo venturo fiat, tu vates ventriloquus et infantissimus fide nulla es dignus. "Sed nil novi viros optimos nomina sua reticuisse." Nempe quia tu ità facis. "Sic sanctus Paulus ad Hebræos;" scripsit enim ad nationem suo nomini infensissimam, de rebus admodum novis et parum creditis; tu verò populo Anglicano, tu exteris tibi et causæ tuæ, ut ipse ais, minimè iniquis, de re notissima, et apud omnes gentes, ut idem ais, receptissima, et tamen malè tibi conscius nomen occultas. "Sic Beza." Rectè meministi, scripsit enim" Vindicias contra Tyrannos," quas tu inter "veritates" illas, " quæ, ut nunc temporis, vix hiscere audebant," recenses. "Virtus," inquis, apud nos vitio vertitur." Quia Brammali scilicet virtutes, ebrietas, voracitas, alea, scortatio, vitia habentur. "Sed Cantabrigia et Oxonium suis invictis declarationibus se ab hoc crimine liberarunt." At invictæ illæ declarationes fatuitatis et væcordiæ facilè evincuntur: academiarum enim non erant, sed prælatorum factionis, quæ ibi reliqua erat. Rectiùs nunc sapiunt academiæ. "Genevam," inquis, “Deodatus" hoc crimine "liberavit." Solus fortasse sensum ille suum, non totius academia judicium explicavit. Leydam quoque Salmasius." Non Leydensis tamen, sed externus. Leydenses libertate priùs recuperata, quàm literis clari erant. "Tot ergò doctorum et bonorum agmine circumvallatus," vix uno videlicet atque altero, "faciam rem non Clericus in libro non valet ova duo. Præsertim cujus tu farinæ clericus es, qui mediocriter saltem Latinè non intelligis; si enim intellexisses, non hæc ejus verba, " quæ authoritate parlamenti scripta et declarata sunt," de ejus libro dicta existimares, verum de publicis parlamenti scriptis, et declarationibus passim editis. Neque te quicquam ex verbis ejus lucratum esse censisses, quamvis quod dixisse eum falsò accusas," factionem" rempubl. dixisset; factionem enim tam in bonam quàm in malam partem olim dici vel pueris notum est. Progrederis deinde. "Una factio erat et armis se tuetur (non jure) tui." Quid tu hic tibi velis? Si capis ipse, bene est, ego quidem non capio. Ut nec sequentia tua de “ parlamento supremo, concilio summo, de grammatica” denique “comparandi gradibus laborante." Id te angit potius quòd hierarchia tua gradibus laborat. "Hunc," inquis," honorem Deo ceditis, ut dum vos vestris mundanis gaudeatis, nè minimam religionis aut animarum curam suscipere velle, palàm profitemini." En iterum fœde solœcum! Sed sane dignum est, et tu, qui animarum cura quid sit, nunquam scivisti, eam civili gladio commissam crederes. Nos verò, ais, “ magno impetu prosternimus veræ religionis cultores." Hostes quidem civiles et proditores, religionis autem cultores, religionis causa non prosternimus. "Salmasium" deinde crepas: tace |