Philosophus ad regem quendam, qui eum ignotum et insontem inter reos fortè captum inscius damnaverat, τὴν ἐπὶ θανάτῳ πορευόμενος, hæc subito misit.
'Ω ἄνα, εἰ ὀλέσης με τὸν ἔννομον, οὐδέ τιν' ἀνδρῶν Δεινὸν ὅλως δράσαντα, σοφώτατον ἴσθι κάρηνον Ρηϊδιὼς ἀφέλοιο, τὸ δ ̓ ὕστερον αὖθι νοήσεις, Μαψιδίως δ' ἀρ' ἔπειτα τεὸν πρὸς θυμὸν ὀδυρή, Τοιὸν δ ̓ ἐκ πόλιος περιώνυμον ἀλκαρ ὀλέσσας.
IN EFFIGIEI EJUS SCULPTOREM.
Αμαθεί γεγράφθαι χειρὶ τήνδε μὲν εἰκονα Φαίης τάχ' ἂν, πρὸς εἶδος αὐτοφυές βλέπων. Τὸν δ ̓ ἐκτυπωτὸν οὐκ ἐπιγνόντες, φίλοι, Γελάτε φαύλου δυσμίμημα ζωγράφου.
IN OBITUM PROCANCELLARII MEDICI.1
PARERE Fati discite legibus,
Manúsque Parcæ jam date supplices, Qui pendulum telluris orbem Iäpeti colitis nepotes.
This Ode is on the death of Doctor John Goslyn, master of Caius College, and king's professor of medicine at Cambridge; who died while a second time vice-chancellor of that university, in October 1626.
Vos si relicto mors vaga Tænaro Semel vocârit flebilis, heu! moræ Tentantur incassùm, dolique;
Per tenebras Stygis ire certum est. Si destinatam pellere dextera Mortem valeret, non ferus Hercules Nessi venenatus cruore, Emathia jacuisset Oetâ.
Nec fraude turpi Palladis invidæ Vidisset occisum Ilion Hectora, aut Quen larva Pelidis peremit
Ense Locro, Jove lacrymante. Si triste fatum verba Hecatëia Fugare possint, Telegoni parens Vixisset infamis, potentique Ægiali soror usa virgâ. Numénque trinum fallere si queant Artes medentûm, ignotáque gramina, Non gnarus herbarum Machaon Eurypyli cecidisset hastâ:
Læsisset et nec te, Philyreie,
Sagitta Echidnæ perlita sanguine; Nec tela te fulménque avitum, Cæse puer genitricis alvo.
Tuque, O alumno major Apolline, Gentis togatæ cui regimen datum, Frondosa quem nunc Cirrha luget, Et mediis Helicon in undis, Jam præfuisses Palladio gregi Lætus, superstes; nec sine gloria; Nec puppe lustrâsses Charontis
Horribiles barathri recessus. At fila rupit Persephone tua, Irata, cùm te viderit artibus,
Succóque pollenti, tot atris
Faucibus eripuisse mortis.
Colende Præses, membra, precor, tua Molli quiescant cespite, et ex tuo Crescant rosa calthæque busto, Purpureóque hyacinthus ore.
Sit mite de te judicium Æaci, Subrideátque Ætnæa Proserpina; Intérque felices perennis Elysio spatiere campo.
JAM pius extremâ veniens Iacobus ab arcto Teucrigenas populos, latéque patentia regna Albionum, tenuit; jámque inviolabile fœdus Sceptra Caledoniis conjunxerat Anglica Scotis: Pacificúsque novo, felix divésque, sedebat In solio, occultique doli securus et hostis: Cùm ferus ignifluo regnans Acheronte tyrannus, Eumenidum pater, æthereo vagus exul Olympo, Fortè per immensum terrarum erraverat orbem, Dinumerans sceleris socios, vernásque fideles, Participes regni post funera mosta futuros: Hic tempestates medio ciet aëre diras, Illic unanimes odium struit inter amicos, Armat et invictas in mutua viscera gentes; Regnâque oliviferâ vertit florentia pace: Et quoscunque videt puræ virtutis amantes, Hos cupit adjicere imperio, fraudúmque magister
Tentat inaccessum sceleri corrumpere pectus; Insidiásque locat tacitas, cassésque latentes Tendit, ut incautos rapiat; ceu Caspia tigris Insequitur trepidam deserta per avia prædam Nocte sub illuni, et somno nictantibus astris. Talibus infestat populos Summanus et urbes, Cinctus cæruleæ fumanti turbine flammæ. Jámque fluentisonis albentia rupibus arva Apparent, et terra Deo dilecta marino, Cui nomen dederat quondam Neptunia proles; Amphitryoniaden qui non dubitavit atrocem, Æquore tranato, furiali poscere bello, Ante expugnatæ crudelia sæcula Trojæ.
At simul hanc, opibúsque et festâ pace beatam, Aspicit, et pingues donis Cerealibus agros, Quódque magis doluit, venerantem numina veri Sancta Dei populum, tandem suspiria rupit Tartareos ignes et luridum olentia sulphur; Qualia Trinacriâ trux ab Jove clausus in Etnâ Efflat tabifico monstrosus ob ore Tiphous. Ignescunt oculi, stridétque adamantinus ordo Dentis, ut armorum fragor, ictáque cuspide cuspis.
Atque pererfato solum hoc lacrymabile mundo Inveni," dixit; "gens hæc mihi sola rebellis, Contemtrixque jugi, nostrâque potentior arte. Illa tamen, mea si quicquam tentamina possunt, Non feret hoc impunè diu, non ibit inulta." Hactenus; et piceis liquido natat aëre pennis: Quá volat, adversi præcursant agmine venti, Densantur nubes, et crebra tonitrua fulgent.
Jámque pruinosas velox superaverat Alpes, Et tenet Ausoniæ fines; à parte sinistrâ Nimbifer Appenninus erat, priscique Sabini, Dextra veneficiis infamis Hetruria, nec non
Te furtiva, Tibris, Thetidi videt oscula dantem; Hinc Mavortigenæ consistit in arce Quirini. Reddiderant dubiam jam sera crepuscula lucem, Cùm circumgreditur totam Tricoronifer urbem, Panificósque deos portat, scapulisque virorum Evehitur; præeunt submisso poplite reges, Et mendicantûm series longissima fratrum ; Cereáque in manibus gestant funalia cæci, Cimmeriis nati in tenebris, vitámque trahentes: Templa dein multis subeunt lucentia tædis, (Vesper erat sacer iste Petro) fremitúsque canentûm Sæpe tholos implet vacuos et inane locorum. Qualitèr exululat Bromius, Bromiique caterva, Orgia cantantes in Echionio Aracyntho, Dum tremit attonitus vitreis Asopus in undis, Et procul ipse cavâ responsat rupe Citharon. His igitur tandem solenni more peractis, Nox senis amplexus Erebi taciturna reliquit, Præcipitésque impellit equos stimulante flagello, Captum oculis Typhlonta, Melanchætémque ferocem, Atque Acherontæo prognatam patre Siopen Torpidam, et hirsutis horrentem Phrica capillis. Interea regum domitor, Phlegetontius hæres, Ingreditur thalamos, neque enim secretus adulter Producit steriles molli sine pellice noctes; At vix compositos somnus claudebat ocellos, Cùm niger umbrarum dominus, rectórque silentûm, Prædatórque hominum, falsâ sub imagine tectus Astitit; assumptis micuerunt tempora canis, Barba sinus promissa tegit, cineracea longo Syrmate verrit humum vestis, pendétque cucullus Vertice de raso; et, ne quicquam desit ad artes, Cannabeo lumbos constrinxit fune salaces, Tarda fenestratis figens vestigia calceis.
« PreviousContinue » |