Ch' a ingegni sovrumani Troppo avara tal' hor gli chiude, e serra, Della moral virtude al gran confine. Non batta il tempo l' ale, Fermisi immoto, e in un ferminsi gl' anni, Scorron, di troppo ingiuriosi, ai danni; Dammi tua dolce cetra, Se vuoi ch' io dica del tuo dolce canto, Di farti huomo celeste ottiene il vanto; Io, che in riva del Arno Tento spiegar tuo merto alto e preclaro, E ad ammirar, non a lodarlo imparo; Del sig. ANTONIO FRANCINI, Gentilhuomo Fiorentino. JOANNI MILTONI LONDINENSI. Juveni patria, virtutibus eximio: Viro qui multa peregrinatione, studio cuncta orbis terrarum loca perspexit, ut novus Ulysses omnia ubique ab omnibus apprehenderet: Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperditæ sic reviviscunt, ut idiomata omnia sint in ejus laudibus infacunda; et jure ea percallet, ut admirationes et plausus populorum ab propria sapientia excitatos intelligat : Illi, cujus animi dotes corporisque sensus ad admirationem commovent, et per ipsam motum cuique auferunt; cujus opera ad plausus hortantur, sed venustate vocem laudatoribus adimunt: Cui in memoria totus orbis ; in intellectu sapientia; in voluntate ardor gloriæ; in ore eloquentia; harmonicos cœlestium sphærarum sonitus astronomia duce audienti; characteres mirabilium naturæ, per quos Dei magnitudo describitur, magistra philosophia legenti; antiquitatum latebras, vetustatis excidia, eruditionis ambages, comite assidua autorum lectione, exquirenti, restauranti, percurrenti: At cur nitor in arduum? Illi in cujus virtutibus evulgandis ora Famæ non sufficiant, nec hominum stupor in laudandis satis est: Reverentiæ et amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert CAROLUS DATUS, Patricius Florentinus, Tanto homini servus, tantæ virtutis amator. ELEGIARUM LIBER. ELEG. I. AD CAROLUM DEODATUM. TANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ, 10 4 Vergivium] Drayton's Polyolb. s. i. p. 656, vol. ii. 'these rough Vergivian seas.' The Irish sea. Warton. 9 reflua] Buchanan's Ps. xcvii. 3. Quas vagus oceanus refluis complectitur undis.' Todd. Lucan. Phars. vi. 810. 'Quem Tibridis abluat unda.' Tibull. iii. 5. Lotichii El. i. 1. Me tenet hiberno sub sidere Moenalis Ursæ.' Sannazar. lib. i. El. i. Cæteraque ingenio non subeunda meo. Non ego vel profugi nomen sortemve recuso, O utinam vates nunquam graviora tulisset 20 Non tunc Ionio quicquam cessisset Homero, Et vocat ad plausus garrula scena suos. Detonat inculto barbara verba foro; Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti, Et nasum rigidi fallit ubique patris ; Sæpe novos illic virgo mirata calores 80 35 Quid sit amor nescit, dum quoque nescit, amat. Sive cruentatum furiosa Tragoedia sceptrum Quassat, et effusis crinibus ora rotat; Et dolet, et specto, juvat et spectasse dolendo, 17 hoc] No authority for 'hoc' being short. 40 24 Neve] Tickell and Fenton read 'Victorive foret.' Todd. 28 garrula] The vowel made short before sc. 82 barbara] He probably means the play of 'Ignoramus.' Warton. Seu infelix indelibata reliquit puer Gaudia, et abrupto flendus amore cadit; Seu ferus e tenebris iterat Styga criminis ultor, Conscia funereo pectora torre movens : Seu moret Pelopeia domus, seu nobilis Ili, 45 Aut luit incestos aula Creontis avos. Sed neque sub tecto semper nec in urbe latemus, Irrita nec nobis tempora veris eunt. Nos quoque lucus habet vicina consitus ulmo, Atque suburbani nobilis umbra loci. Sæpius hic, blandas spirantia sidera flammas, Virgineos videas præteriisse choros. Ah quoties dignæ stupui miracula formæ, Quæ possit senium vel reparare Jovis ! Ah quoties vidi superantia lumina gemmas, Atque faces, quotquot volvit uterque polus; Collaque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant, Quæque fluit puro nectare tincta Via; 50 55 41 puer] 'Puer infelix' is perhaps Shakespeare's 'Romeo.' The 'ferus ultor,' either' Hamlet,' or 'Richard the Third.' Warton. 44 torre] The allusion is to Ate in the old play of 'Locrine.' See L'Allegro, 57. Steevens. So had the Arcades, 89. and Prolus. 49 ulmo] The gods had their favourite trees. poets. Milton's is the elm. Comus, 354. Ep. Dam. 15, (Prose Works, ii. 569) Testor ipse lucos, et flumina, et dilec tas villarum ulmos.' Warton. 58 stupui] This change from the plural (nos quoque) to the singular, and contrary wise, is authorized by the usage of the Latin poets. 58 Quæque] Consult Warton's note on this passage, the structure of which he illustrates by Virg. Æn. i. 573. Ter. Eun. iv. 3. 11. |