Ch' a ingegni sovrumani

Troppo avara tal' hor gli chiude, e serra,
Chiaramente conosci, e giungi al fine

Della moral virtude al gran confine.

Non batta il tempo l' ale,

Fermisi immoto, e in un ferminsi gl' anni,
Che di virtù immortale

Scorron, di troppo ingiuriosi, ai danni;
Che s' opre degne di poema o storia
Furon già, l'hai presenti alla memoria.

Dammi tua dolce cetra,

Se vuoi ch' io dica del tuo dolce canto,
Ch' inalzandoti all' etra

Di farti huomo celeste ottiene il vanto;
Il Tamigi il dirà che gl' è concesso
Per te,suo cigno, pareggiar Permesso.

Io, che in riva del Arno

Tento spiegar tuo merto alto e preclaro,
So che fatico indarno,

E ad ammirar, non a lodarlo imparo;
Freno dunque la lingua, e ascolto il core,
Che ti prende a lodar con lo stupore.

Del sig. ANTONIO FRANCINI,

Gentilhuomo Fiorentino.

JOANNI MILTONI LONDINENSI.

Juveni patria, virtutibus eximio:

Viro qui multa peregrinatione, studio cuncta orbis terrarum loca perspexit, ut novus Ulysses omnia ubique ab omnibus apprehenderet:

Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperditæ sic reviviscunt, ut idiomata omnia sint in ejus laudibus infacunda; et jure ea percallet, ut admirationes et plausus populorum ab propria sapientia excitatos intelligat :

Illi, cujus animi dotes corporisque sensus ad admirationem commovent, et per ipsam motum cuique auferunt; cujus opera ad plausus hortantur, sed venustate vocem laudatoribus adimunt:

Cui in memoria totus orbis ; in intellectu sapientia; in voluntate ardor gloriæ; in ore eloquentia; harmonicos cœlestium sphærarum sonitus astronomia duce audienti; characteres mirabilium naturæ, per quos Dei magnitudo describitur, magistra philosophia legenti; antiquitatum latebras, vetustatis excidia, eruditionis ambages, comite assidua autorum lectione, exquirenti, restauranti, percurrenti:

At cur nitor in arduum?

Illi in cujus virtutibus evulgandis ora Famæ non sufficiant, nec hominum stupor in laudandis satis est:

Reverentiæ et amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert CAROLUS DATUS, Patricius Florentinus,

Tanto homini servus, tantæ virtutis amator.

ELEGIARUM LIBER.

ELEG. I. AD CAROLUM DEODATUM.

TANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ,
Pertulit et voces nuncia charta tuas ;
Pertulit, occidua Deva Cestrensis ab ora
Vergivium prono qua petit amne salum.
Multum, crede, juvat terras aluisse remotas
Pectus amans nostri, tamque fidele caput,
Quodque mihi lepidum tellus longinqua sodalem
Debet, at unde brevi reddere jussa velit.
Me tenet urbs reflua quam Thamesis alluit unda,
Meque, nec invitum, patria dulcis habet.
Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum,
Nec dudum vetiti me laris angit amor :
Nuda nec arva placent, umbrasque negantia molles;
Quam male Phoebicolis convenit ille locus !
Nec duri libet usque minas perferre Magistri, 15

10

4 Vergivium] Drayton's Polyolb. s. i. p. 656, vol. ii. 'these rough Vergivian seas.' The Irish sea.

Warton. 9 reflua] Buchanan's Ps. xcvii. 3. Quas vagus oceanus refluis complectitur undis.' Todd. Lucan. Phars. vi. 810. 'Quem Tibridis abluat unda.' Tibull. iii. 5. Lotichii El. i. 1. Me tenet hiberno sub sidere Moenalis Ursæ.' Sannazar. lib. i. El. i.

Cæteraque ingenio non subeunda meo.
Si sit hoc exilium patrios adiisse penates,
Et vacuum curis otia grata sequi,

Non ego vel profugi nomen sortemve recuso,
Lætus et exilii conditione fruor.

O utinam vates nunquam graviora tulisset
Ille Tomitano flebilis exul agro;

20

Non tunc Ionio quicquam cessisset Homero,
Neve foret victo laus tibi prima, Maro.
Tempora nam licet hic placidis dare libera Musis,
Et totum rapiunt me, mea vita, libri.
Excipit hinc fessum sinuosi pompa theatri,

Et vocat ad plausus garrula scena suos.
Seu catus auditur senior, seu prodigus hæres,
Seu procus, aut posita casside miles adest,
Sive decennali fœcundus lite patronus

Detonat inculto barbara verba foro; Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti, Et nasum rigidi fallit ubique patris ; Sæpe novos illic virgo mirata calores

80

35

Quid sit amor nescit, dum quoque nescit, amat. Sive cruentatum furiosa Tragoedia sceptrum

Quassat, et effusis crinibus ora rotat;

Et dolet, et specto, juvat et spectasse dolendo,
Interdum et lacrymis dulcis amaror inest;

17 hoc] No authority for 'hoc' being short.

40

24 Neve] Tickell and Fenton read 'Victorive foret.' Todd.

28 garrula] The vowel made short before sc.

82 barbara] He probably means the play of 'Ignoramus.' Warton.

Seu

infelix indelibata reliquit

puer

Gaudia, et abrupto flendus amore cadit;

Seu ferus e tenebris iterat Styga criminis ultor,

Conscia funereo pectora torre movens : Seu moret Pelopeia domus, seu nobilis Ili,

45

Aut luit incestos aula Creontis avos. Sed neque sub tecto semper nec in urbe latemus, Irrita nec nobis tempora veris eunt. Nos quoque lucus habet vicina consitus ulmo, Atque suburbani nobilis umbra loci. Sæpius hic, blandas spirantia sidera flammas,

Virgineos videas præteriisse choros. Ah quoties dignæ stupui miracula formæ,

Quæ possit senium vel reparare Jovis ! Ah quoties vidi superantia lumina gemmas,

Atque faces, quotquot volvit uterque polus; Collaque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant, Quæque fluit puro nectare tincta Via;

50

55

41 puer] 'Puer infelix' is perhaps Shakespeare's 'Romeo.' The 'ferus ultor,' either' Hamlet,' or 'Richard the Third.'

Warton.

44 torre] The allusion is to Ate in the old play of 'Locrine.'

See L'Allegro, 57.
49. P. L. v. 216.

Steevens. So had the Arcades, 89. and Prolus.

49 ulmo] The gods had their favourite trees. poets. Milton's is the elm. Comus, 354. Ep. Dam. 15, (Prose Works, ii. 569) Testor ipse lucos, et flumina, et dilec tas villarum ulmos.' Warton.

58 stupui] This change from the plural (nos quoque) to the singular, and contrary wise, is authorized by the usage of the Latin poets.

58 Quæque] Consult Warton's note on this passage, the structure of which he illustrates by Virg. Æn. i. 573. Ter. Eun. iv. 3. 11.