EPIGRAMMATUM LIBER.

I. IN PRODITIONEM BOMBARDICAM.
UM simul in regem nuper satrapasque Br

tannos

Ausus es infandum, perfide Fauxe, nefas Fallor? An et mitis voluisti ex parte vider

Et pensare mala cum pietate scelus? Scilicet hos alti missurus ad atria cœli, Sulphureo curru, flammivolisque rotis: Qualiter ille, feris caput inviolabile Parcis, Liquit Iördanios turbine raptus agros.

II. IN EANDEM.

ICCINE tentasti cœlo donasse Iäcobum,
Quæ septemgemino Bellua monte lates
Ni meliora tuum poterit dare munera

numen,

Parce, precor, donis insidiosa tuis. Ille quidem sine te consortia serus adivit Astra, nec inferni pulveris usus ope. Sic potius fœdos in cœlum pelle cucullos, Et quot habet brutos Roma profana Deos: Namque hac aut alia nisi quemque adjuveris arte, Crede mihi, cœli vix bene scandet iter.

III. IN EANDEM.

URGATOREM animæ derisit Iacobus
ignem,

Et sine quo superum non adeunda domus.
Frenduit hoc trina monstrum Latiale

corona,

Movit et horrificum cornua dena minax.
Et nec inultus, ait, temnes mea sacra, Britanne:
Supplicium spreta relligione dabis.

Et si stelligeras unquam penetraveris arces,
Non nisi per flammas triste patebit iter.
O quam funesto cecinisti proxima vero,
Verbaque ponderibus vix caritura suis!
Nam prope Tartareo sublime rotatus ab igni,
Ibat ad æthereas, umbra perusta, plagas.

IV. IN EANDEM.

10

UEMmodo Roma suis devoverat impia diris,
Et styge damnarat, Tænarioque sinu;
Hunc, vice mutata, jam tollere gestit ad

Et cupit ad

astra,

superos evehere usque Deos.

V. IN INVENTOREM BOMBARDE.
APETIONIDEM laudavit cæca vetustas,
Qui tulit ætheream solis ab axe facem;
At mihi major erit, qui lurida creditur arma,
Et trifidum fulmen surripuisse Jovi.

UU

VI. AD LEONORAM ROME CANENTEM.

NGELUS unicuique suus, sic credite gentes,
Obtigit æthereis ales ab ordinibus.
Quid mirum, Leonora, tibi si gloria major?
Nam tua præsentem vox sonat ipsa

Deum.

Aut Deus, aut vacui certe mens tertia cœli
Per tua secreto guttura serpit agens;
Serpit agens, facilisque docet mortalia corda
Sensim immortali assuescere posse sono.

Quod si cuncta quidem Deus est, per cunctaque fusus,
In te una loquitur, cætera mutus habet.

10

VII. AD EANDEM.

LTERA Torquatum cepit Leonora poetam.
Cujus ab insano cessit amore furens.
Ah miser ille tuo quanto felicius ævo
Perditus, et propter te, Leonora, foret!

Et te Pieria sensisset voce canentem

Aurea maternæ fila movere lyræ:
Quamvis Dircæo torsisset lumina Pentheo
Sævior, aut totus desipuisset iners,
Tu tamen errantes cæca vertigine sensus
Voce eadem poteras composuisse tua;
Et poteras, ægro spirans sub corde, quietem
Flexanimo cantu restituisse sibi.

VIII. AD EANDEM.

REDULA quid liquidam Sirena, Neapoli, jactas,

Claraque Parthenopes fana Achelöiados;
Littoreamque tua defunctam Naida ripa,
Corpora Chalcidico sacra dedisse rogo?
Illa quidem vivitque, et amona Tibridis unda
Mutavit rauci murmura Pausilipi.

Illic Romulidum studiis ornata secundis,
Atque homines cantu detinet atque Deos.

IX. IN SALMASII HUNDREDAM.

QUIS expedivit Salmasio suam Hundredam,
Picamque docuit verba nostra conari?
Magister artis venter, et Jacobei

Centum exulantis viscera marsupii regis.

Quod si dolosi spes refulserit nummi,
Ipse, Antichristi qui modo primatum Papæ
Minatus uno est dissipare sufflatu,

Cantabit ultro Cardinalitium melos.

X. IN SALMASIUM.

AUDETE scombri, et quicquid est piscium

salo

Qui frigida hyeme incolitis algentes freta!
Vestrum misertus ille Salmasius Eques

Bonus, amicire nuditatem cogitat;

Chartæque largus, apparat papyrinos
Vobis cucullos, præferentes Claudii
Insignia, nomenque et decus, Salmasii:
Gestetis ut per omne cetarium forum
Equitis clientes, scriniis mungentium
Cubito virorum, et capsulis, gratissimos.

XI.

ALLI ex concubitu gravidam te, Ponti
Mori,

Quis bene moratam, morigeramque neget

XII. APOLOGUS DE RUSTICO ET HERC.

QUSTICUS ex malo sapidissima poma quo

annis

Legit, et urbano lecta dedit Domino:
Hinc incredibili fructus dulcedine captus.

Malum ipsam in proprias transtulit areolas.
Hactenus illa ferax, sed longo debilis ævo,
Mota solo assueto, protinus aret iners.
Quod tandem ut patuit Domino, spe lusus inani,
Damnavit celeres in sua damna manus;
Atque ait, Heu quanto satius fuit illa Coloni,
Parva licet, grato dona tulisse animo!

Possem ego avaritiam frænare, gulamque voracem:
Nunc periere mihi et fœtus, et ipse parens.

12