Invenies dulci cum conjuge fortè sedentem, Mulcentem gremio pignora chara suo : Forsitan aut veterum prælarga volumina patrum Versantem, aut veri Biblia sacra Dei; Cœlestive animas saturantem rore tenellas, Grande salutiferæ religionis opus. Utque solet, multam sit dicere cura salutem, Sera quidem, sed vera fuit, quam casta recepit Ast ego quid volui manifestum tollere crimen, Teque tuámque urbem truculento milite cingi, Te circum latè campos populatur Enyo, Et sata carne virûm jam cruor arva rigat; Germanisque suum concessit Thracia Martem, Illuc Odrysios Mars pater egit equos; Perpetuóque comans jam deflorescit oliva, Fugit et ærisonam Diva perosa tubam, Fugit Io! terris, et jam non ultima virgo Creditur ad superas justa volâsse domos. Te tamen interea belli circumsonat horror, Vivis et ignoto solus inópsque solo ; Et, tibi quam patrii non exhibuere penates, Sede peregrinâ quæris egenus opem. Patria, dura parens, et saxis sævior albis Spumea quæ pulsat littoris unda tui, Siccine te decet innocuos exponere fœtus, Siccine in externam ferrea cogis humum? Et sinis, ut terris quærant alimenta remotis Quos tibi prospiciens miserat ipse Deus, Et qui læta ferunt de cœlo nuntia, quique, Quæ via post cineres ducat ad astra, docent? Digna quidem Stygiis quæ vivas clausa tenebris, Æternâque animæ digna perire fame! Haud aliter vates terræ Thesbitidis olim Pressit inassueto devia tesqua pede, Desertásque Arabum salebras, dum regis Achabi Effugit, atque tuas, Sidoni dira, manus: Talis et horrisono laceratus membra flagello, Paulus ab Æmathiâ pellitur urbe Cilix, Piscosæque ipsum Gergessæ civis Iësum Finibus ingratus jussit abire suis. At tu sume animos; nec spes cadat anxia curis, Sis etenim quamvis fulgentibus obsitus armis, At nullis vel inerme latus violabitur armis, Inque fugam vertit quos in Samaritadas oras ELEG. V. ANNO ETATIS XX. IN ADVENTUM VERIS. IN se perpetuo Tempus revolubile gyro Jam revocat Zephyros vere tepente novos; Induitúrque brevem Tellus reparata juventam, Jámque soluta gelu dulce virescit humus. Fallor? an et nobis redeunt in carmina vires, Ingeniúmque mihi munere veris adest? Munere veris adest, iterúmque vigescit ab illo, (Quis putet?) atque aliquod jam sibi poscit opus. Castalis ante oculos, bifidúmque cacumen oberrat, Jam mihi mens liquidi raptatur in ardua cœli, Jam, Philomela, tuos, foliis adoperta novellis, Est breve noctis iter, brevis est mora noctis opacæ, Nam dolus, et cædes, et vis cum nocte recessit, Hac, ait, hac certè caruisti nocte puellâ, Exuit invisam Tellus rediviva senectam, Et cupit amplexus, Phœbe, subire tuos ; Et cupit, et digna est: Quid enim formosius illâ, Pandit ut omniferos luxuriosa sinus, Atque Arabum spirat messes, et ab ore venusto Mitia cum Paphiis fundit amoma rosis! Ecce! coronatur sacro frons ardua luco, Cingit ut Idæam pinea turris Opim ; Et vario madidos intexit flore capillos, Floribus et visa est posse placere suis. Floribus effusos ut erat redimita capillos, Tænario placuit diva Sicana deo. Aspice, Phoebe, tibi faciles hortantur amores, Mellitásque movent flamina verna preces : Cinnameâ Zephyrus leve plaudit odorifer alâ, Blanditiásque tibi ferre videntur aves. Nec sine dote tuos temeraria quærit amores Terra, nec optatos poscit egena toros ; Alma salutiferum medicos tibi gramen in usus Præbet, et hinc titulos adjuvat ipsa tuos : Quòd, si te pretium, si te fulventia tangunt Munera, (muneribus sæpe coemptus amor) |