Page images
PDF
EPUB

Et pudet officium deseruisse suum.
Tu modò da veniam fasso, veniámque roganti ;
Crimina diminui, quæ patuere, solent.
Non ferus in pavidos rictus diducit hiantes,
Vulnifico pronos nec rapit ungue leo.
Sæpe sarissiferi crudelia pectora Thracis

Supplicis ad mæstas delicuere preces :
Extensæque manus avertunt fulminis ictus,
Placat et iratos hostia parva Deos.
Jámque diu scripsisse tibi fuit impetus illi,

Neve moras ultra ducere passus Amor;

am vaga Fami refert, heu nuntia ver a malorum!

In tibi finitimis bella tumere locis ;
Teque tuámque urbem truculento milite cingi,
Et jam Saxonicos arma parâsse duces.
Te circum latè campos populatur Enyo,

Et sata carne virûm jam cruor arva rigat;
Germanisque suum concessit Thracia Martem,
Illuc Odrysios Mars pater egit equos;
Perpetuóque comans jam deflorescit oliva,
Fugit et ærisonam Diva perosa tubam,
Fugit lo! terris, et jam non ultima virgo
Creditur ad superas justa volâsse domos.
Te tamen interea belli circumsonat horror,
Vivis et ignoto solus inópsque solo;
Et, tibi quam patrii non exhibuere penates,
Sede peregrinâ quæris egenus opem.
Patria, dura parens, et saxis sævior albis
Spumea quæ pulsat littoris unda tui,
Siccine te decet innocuos exponere fœtus,
Siccine in externam ferrea cogis humum?
Et sinis, ut terris quæraut alimenta remotis

Quos tibi prospiciens miserat ipse Deus,
Et qui læta ferunt de cœlo nuntia, quique,

Quæ via post cineres ducat ad astra, docent? Digna quidem, Stygis quæ vivas clausa tenebris, Eternâque animæ digna perire fame! Haud aliter vates terræ Thesbitidis olim

Pressit inassueto devia tesqua pede, Desertásque Arabum salebras, dum regis Achabi Effugit, atque tuas, Sidoni dira, manus: Talis et, horrisono laceratus membra flagello, Paulus ab Æmathiâ pellitur urbe Cilix. Piscosæque ipsum Gergessæ civis Iesum

Finibus ingratus jussit abire suis.

At tu sume animos; nec spes cadat anxia curis,
Nec tua concutiat decolor ossa metus.
Sis etenim quamvis fulgentibus obsitus armis,
Intenténtque tibi millia tela necem,
At nullis vel inerme latus violabitur armis,
Déque tuo cuspis nulla cruore bibet.
Namque eris ipse Dei radiante sub ægide tutus;
Ille tibi custos, et pugil ille tibi :
Ille, Sionææ qui tot sub moenibus arcis

Assyrios fudit nocte silente viros;
Inque fugam vertit quos in Samaritadas oras

Misit ab antiquis prisca Damascus agris;
Terruit et densas pavido cum rege cohortes,
Aere dum vacuo buccina clara sonat,
Cornea pulvereum dum verberat ungula campum,
Currus arenosam dum quatit actus humum,
Auditúrque hinnitus equorum ad bella ruentum,
Et strepitus ferri, murmuráque alta virûm.
Et tu (quod superest miseris) sperare memento.
Et tua magnanimo pectore vince mala;
Nec dubites quandoque frui melioribus annis,
Atque iterum patrios posse videre lares.

ELEG: V. Anno ætatis 20.

In adventum veris.

IN se perpetuo Tempus revolubile gyro
Jam revocat Zephyros vere tepente novos;
Induitúrque brevem Tellus reparata juventam,
Jámque soluta gelu dulce virescit humus.
Falloran et nobis redeunt in carmina vires,
Ingeniúmque mihi munere veris adest?
Munere veris adest, iterúmque vigescit ab illo,
(Quis putet?) atque aliquod jam sibi poscit

opus.

Castalis ante oculos,bifidúmque cacumen oberrat,
Et mihi Pyrenen somnia nocte ferunt;
Concitáque arcano fervent mihi pectora motu,
Et furor, et sonitus me sacer intus agit.
Delius ipse venit, video Penëide lauro
. Implicitos crines; Delius ipse venit.
Jam mihi mens liquidi raptatur in ardua cœli,
Pérque vagas nubes corpore liber eo;
Pérque umbras, pérque antra feror, penetralia

vatum,

Et mihi fana patent interiora deûm; Intuitúrque animus toto quid agatur Olympo, Nec fugiunt oculos Tartara cæca meos. Quid tam grande sonat distento spiritus ore? Quid parit hæc rabies, quid sacer iste furor? Ver mihi, quod dedit ingenium, cantabitur illo; Profuerint isto reddita dona modo. Jam, Philomela, tuos, foliis adoperta novellis, Instituis modulos, dum silet omne nemus: Urbe ego, tu sylvâ, simul incipiamus utrique, Et simul adventum veris uterque canat. Vers lo! rediere vices; celebremus honores Veris, et hoc subeat Musa perennis opus. Jam sol, Æthiopas fugiens Tithoniaque arva, Flectit ad Arctöas aurea lora plagas.

Est breve noctis iter, brevis est mora noctis opacæ,

Horrida cum tenebris exula illa suis.
Jámque Lycaonius, plaustrumtcœleste, Boötes
Non longâ sequitur fessus ut ante vià;
Nunc etiam solitas circum Jovits atria toto
Excubias agitant sidera rara polo:

Nam dolus, et cædes, et vis cum nocte recessit,
Neve Giganteum Dii timuere scelus.
Fortè aliquis scopuli recubans in vertice pastor,
Roscida cùm primo sole rubescit humus,
Hac, ait, hac certè caruisti nocte puellâ,

Phoebe, tuâ, celeres quæ retineret equos. Læta suas repetit silvas, pharetrámque resumit Cynthia, luciferas ut videt alta rotas;

Et, tenues ponens radios, gaudere videtur
Officium fieri tam breve fratris ope.
"Desere," Phoebus ait," thalamos, Aurora,
seniles;

Quid juvat effœto procubuisse toro?
Te manet Æolides viridi venator in herbâ ;
Surge, tuos ignes altus Hymettus habet."
Flava verecundo dea crimen in ore fatetur,
Et matutinos ociùs urget equos.
Exuit invisam Tellus rediviva senectam,

Et cupit amplexus, Phœbe, subire tuos:
Et cupit, et digna est: quid enim formosius illa,
Pandit ut omniferos luxuriosa sinus,
Atque Arabum spirat n.esses, et ab ore venusto
Mitia cum Paphiis fundit amoma rosis;
Ecce! corronatur sacro frons ardua luco,

Cingit ut Idæam pinea turris Opim; Et vario madidos intexit flore capillus, Floribus et visa est posse placere suis. Floribus effusos ut erat redimita capillos, Tænario placuit diva Sicana deo. Aspice, Phoebe, tibi faciles hortantur amores, Mellitásque movent flamina verna preces : Cinnameâ Zephyrus leve plaudit odorifer alâ, Blanditiasque tibi ferre videntur aves. Nec sine dote tuos temeraria quærit amores Terra, nec optatos poscit egena toros ; Alma salutiferum medicos tibi gramen in usus Præbet, et hinc titulous adjuvat ipsa tuos : Quòd, si te pretium, si te fulgentia tangunt

Munera, (muneribus sæpe coemptus amor) Illa tibi ostentat quascunque sub æquore vasto, Et superinjectis montibus, abdit opes. Ah quoties, cùm tu chvoso fessus Olympo In vespertinas præcipitaris aquas, "Cur te," inquit, 66 cursu languentem, Phoebe, diurno

Hesperiis recipit cærula Mater aquis? Quid tibi cum Tethy? Quid cum Tartesside lymphá ?

Dia quid immundo peruis ore salo? Frigora, Phoebe, meâ meliùs capabis in umbrâ; Huc ades, ardentes imbue rore comas. Mollior egelidâ veniet tibi somnus in herbâ ; Huc ades, et gremio lumina pone meo. Quáque jaces, circum mulcebit lenè susurrans Aura per humentes corporafus rosas. Nec me (crede mihi) terrent Semelëia fata, Nec Phaetonteo fumidus axis equo : Cùm tu, Phoebe, tuo sapientiùs uteris igni ; Huc ades, et gremio lumina pone meo." Sic Tellus lasciva suos suspirat amores;

Matris in exemplum cætera turba ruunt: Nune etenim toto currit vagus orbe Cupido, Languentésque fovet solis ab igne faces: Insonuere novis lethalia cornua nervis,

Triste micant ferro tela corusca novo: Jámque vel invictam tentat superâsse Dianam, Quæque sedet sacro Vesta pudica foco, Jpsa senescentem reparat Venus annua formam, Atque iterum tepido creditur orta mari. Marmoreas juvenes clamant Hymenæe! per urbes,

Littus, Io Hymen! et cava saxa sonant. Cultior ille veniá, tunicâque decentior aptâ,

Puniceum redolet vestis odora crocum. Egrediturque frequens, ad amœni gaudia veris, Virgineos auro cincta puella sinus: Votum est cuique suum, votum est tamen omnibus unum,

Ut sibi, quem cupiat, det Cytherea virum. Nunc quoque septenâ modulatur arundine pastor, Et sua, quæ jungat, carmina Phyllis habet. Navita nocturno placat sua sidera cantu,

Delphinásque leves ad vada summa vocat.
Jupiter ipse alto cum conjuge ludit Olympo,
Convocat et famulos ad sua festa deos.
Nunc etiam Satyri, cùm sera crepuscula sur-
gunt,

Pervolitant celeri florea rura choro;
Sylvanúsque suâ cyparissi fronde revinctus,
Semicapérque deus, semideúsque caper.
Quæque sub arboribus Dryades latuere vetustis,
Per juga, per solos expatiantur agros.
Per sata luxuriat fruticetáque Mænalius Pan,

Vix Cybele mater, vix sibi tuta Ceres ;` Atque aliquam cupidus prædatur Oreada Fau nus,

Consulit in trepidos dum sibi Nympha pedes; Jámque latet, latitánsque cupit malè tecta videri, Et fugit, et fugiens pervelit ipsa capi. Dii quoque non dubitant cœlo præponere sylvas, Et sua quisque sibi numina lucus habet : Et sua quisque diu sibi numina lucus habeto, Nec vos arboreâ, dii, precor, ite domo. Te referant miseris te, Jupiter, aurca terris

Sæcla; quid ad nimbos aspera tela redis? Tu saltem lentè rapidos age, Phoebe, jugales,

Quà potes, et sensim tempora veris eant; Brumáque productas tardè ferat hispida noctes, Ingruat et nostro serior umbra polo.

ELEG. VI.

Ad Carolum Deodatum ruri commorantem,

Qui cum Idibus Decemb. scripsisset, et sua carmina excusari postulisset si solito minùs essent bona, quòd inter lautitias, quibus erat ab amicie exceptus, haud satis felicem operam Musis dare se posse affirmabat, hoc habuit responsum

MITTO tibi sanam non pleno ventre salutem,
Quâ tu, distento, fortè carere potes.
At tua quid nostram prolectat Musa camœnam,
Nee sinit optatas posse sequi tenebras ?
Carmine scire velis quàm te redamémque co-
lámque ;

Crede mihi, vix hoc carmine scire queas. Nam neque noster amor modulis includitur arctis,

Nec venit ad claudos integer ipse pedes. Quàm benâ solennes epulas, hilarémque Decembrem,

Festáque cœlifugam quæ coluere deum, Deliciasque refers, hiberni quadia ruris Haustȧque per lepidos Gallica musta focos! Quid quereris refugam vino dapibúsque [amat, Nec puduit Phoebum virides gestâsse corymAtque hederam lauro præposuisse suæ, [bos, Sæpiùs Aoniis clamavit collibus, Euce!

poesin ?

Mista Thyonëo turba novena choro.
Naso Corallais mala carmina misit ab agris:
Non illic epulæ, non sata vitis erat.

Quid nisi vina, rosásque, racemiferumqúe Ly

æum,

Cantavit brevibus Teia Musa modis? Pindaricósque inflat numeros Teumesius Euan, Et redolet sumptum pagina quæque merum Dum gravis everso currus crepat axe supinus, Et volat Eleo pulvere fuscus eques. Quadrimóque madens Lyricen Romanus Iaccho Dulcè canit Glyceran, flavicomámque Chloen. Jam quoque lauta tibi generoso mensa paratu Mentis alit vires, ingeniúmque fovet. Massica fæcundam despumant pocula venam, Fundis et ex ipso condita metra cado. Addimus his artes, fusúmque per intima Pha bum

Corda; favent uni Bacchus, Apollo, Ceres. Scilicet haud mirum, tam dulcia carmina per te,

Numine composito, tres peperisse deos. Nunc quoque Thréssa tibi cælato barbitos auro Insonat, arguta mollitèr icta manu; Auditúrque chelys suspensa tapetia circum, Virgineos tremulâ quæ regat arte pedes. Illa tuas saltem teneant spectacula Musas,

Et revocent, quantum crapula pellit iners. Crede mihi, dum psallit ebur, comitataque plectrum

Implet odoratos festa chorea tholos,
Percipies tacitum per pectora serpere Phœbum,
Quale repentinus permeat ossa calor;
Pérque puellares oculos, digitúmque sonantem,
Irruet in totos lapsa Thalia sinus.
Namque Elegia levis multorum cura deorum est,
Et vocat ad numeros quemlibet illa suos;
Liber adest elegis, Eratóque, Cerésque, Venúsque,
Et cum purpureâ matre tenellus Amor.
Talibus indè licent convivia larga poetis,

Sæpiùs et veteri commaduisse mero.
At qui bella refert, et adulto sub Jove cœlum,
Heroásque pios, semideósque duces,

Et nunc sancta canit superûni consulta deorum,
Nunc latrata fero regna profunda cane,
Ille quidem parcè, Samii pro more magistri,
Vivat, et innocuos præbeat herba cibos ;
Stet prope fagineo pellucida lympha catillo,
Sobriáque è puro pocula fonte bibat.
[tus,
Additur huic scelerisque vacans, et casta juven-
Et rigidi mores, et sine labe manus.
Qualis, veste nitens sacrâ, et lustralibus undis,
Surgis ad infensos, augur, iture deos.
Hoc ritu vixisse ferunt post rapta sagacem
Lumina Tiresian, Ogygiúmque Linon,
Et lare devoto profugum Calchanta, senémque
Orpheon, edomitis sola per antra feris;
Sic dapis exiguus, sic rivi potor Homerus
Dulichium vexit per freta longa virum,
Et per monstrificam Perseiæ Phoebados aulam,
Et vada fæmineis insidiosa sonis;
Pérque tuas, rex ime, domos, ubi sanguine nigro
Dicitur umbrarum detinuisse greges.
Diis etenim sacer est vates, divûmque sacerdos ;
Spirat et occultum pectus, et ora, Jovem.
At tu, siquid agam, scitabere (si modò saltem
Esse putas tanti noscere siquid agam,)
Paciferum canimus cœlesti semine regem,

Faustáque sacratis sæcula pacta libris ; Vagitúmque Dei, et stabulantem paupere tecto, Qui suprema suo cum Patre regna colit ; Stelliparúmque polum, modulantésque æthere

[blocks in formation]

In genus humanum quid inania dirigis arma ?
Non valet in fortes ista pharetra viros.
Non tulit hoc Cyprius, neque enim deusulus
ad iras

Promptior, et duplici jam ferus igne calet.
Ver erat, et summæ radians per culmina villæ
Attulerat primam lux tibi, Maie, diem:
At mihi adhuc refugam quærebant lumina
noctem,

Nec matutinum sustinuere jubar.
Astat Amor lecto, pictis Amor impiger alis;
Prodidit astantem mota pharetra deum :
Prodidit et facies, et dulcè minantis ocelli,
Et quicquid puero dignum et Amore fuit.
Talis in æterno juvenis Sigeius Olympo

Miscet amatori pocula plesa Jovi;
Aut, qui formosas pellexit ad oscula nymphas,
Thiodamantæus Naiade raptus Hylas.
Addiderátque iras, sed et has decuisse putares,
Additerátque truces, nec sine felle, minas.
"Et, miser, exemplo sapuisses tutiùs," inquit,
"Nunc, mea quid possit dextera, testis eris.
Inter et expertos vires numerabere nostras,

Et faciam vero per tua damna fidem.
Ipse ego, si nescis, strato Pythone superbum
Edomui Phœbum, cessit et ille mihi;
Et quoties meminit Peneidos, ipse fatetur
Certiùs et graviùs tela nocere mea.
Me nequit adductum curvare peritiùs arcum,
Qui post terga solet vincere, Parthus eques:
Cydoniúsque mihi cedit venator, et ille

Inscius uxori qui necis author erat.

Est etiam nobis ingens quoque victus Orion,
Herculeæque manus, Herculeúsque comes.
Jupiter ipse licèt sua fulmina torqueat in me,
Hærebunt lateri spicula nostra Jovis.
Cætera, quæ dubitas, meliùs mea tela do-
cebunt,

Et tua non levitèr corda petenda mihi.
Nec te, stulte, tuæ poterunt defendere Musa,
Nec tibi Phoebæus porriget anguis opem."
Dixit; et, aurato quatiens mucrone sagittam, :
Evolat in tepidos Cypridos ille sinus.
At mihi risuro tonuit ferus ore minaci,

Et mihi de puero non metus ullus erat,
Et modò quà nostri spatiantur in urbe Quirites,
Et modò villarum proxima rura placent. [rum,
Turba frequens, faciéque simillima turba dea-
Splendida per medias itque reditque vias:
Auctáque luce dies gemino fulgore coruscat ;
Fallor? An et radios hinc quoque Phoebus
habet?

Hæc ego non fugi spectacula grata severus;
Impetus et quò me fert juvenilis, agor;
Lumina luminibus malè providus obvia misi,
Neve oculos potui continuisse meos.
Unam fortè aliis supereminuisse notabam;
Principium nostri lux erat illa mali.
Sic Venus optaret mortalibus ipsa videri,
Sic regina deûm conspicienda fuit.
Hanc memor objecit nobis malus ille Cupido,
Solus et hos nobis texuit ante dolos.
Nec procul ipse vafer latuit, multæque sagittæ,
Et facis à tergo grande pependit onus :
Nec mora;
nunc ciliis hæsit, nunc virginis ori;
In silit hinc labiis, insidet inde genis:
Et quascunque agilis partes jaculator oberrat,
Hei mihi mille locis pectus inerme ferit.
Protinùs insoliti subierunt corda furores;

M m

Uror amans intus, flammáque totus eram. Interea, misero quæ jam mihi sola placebat, Ablata est oculis, non reditura, meis. Ast ego progredior tacitè querebundus, et excors, Et dubius volui sæpe referre pedem. Findor, et hæc remanet: sequitur pars altera votum,

Raptáque tam subitò gaudia flere juvat.
Sic dolet amissum proles Junonia cœlum,

Inter Lemniacos præcipitata focos:
Taliş et abreptum solem respexit, ad Orcum
Vectus ab attonitis Amphiaräus equis.
Quid facram infelix, et luctu victus? Amores
Nec licet inceptos ponere, neve sequi.
O utinam, spectare semel mihi detur amatos
Vultus, et cora tristia verba loqui!
Forsitan et duro non est adamante creata,
Fortè nec ad nostras surdeat illa preces!
Crede mihi, nullus sic infelicitèr arsit;

Ponar in exemplo primus et unus ego.
Parce, precor, teneri cùm sis deus ales amoris,
Pugnent officio nec tua facta tuo.
Jam tuus O! certè est mihi formidabilis arcus,
Nate deâ, jaculis, nec minùs igne, potens :
Et tua fumabunt nostris altaria donis,

Solus et in superis tu mihi summus eris, Deme meos tandem, verùm nec deme, furores; Nescio cur, miser est suavitèr omnis amans: Tų modò da facilis, posthæc mea siqua futura est,

Cuspis amaturos figat ut una duos.

HÆC ego mente olim lævâ, studióque supino,
Nequitiæ posui vana trophæa meæ.
Scilicèt abreptum sic me malus impulit error,
Indocilisque ætas prava magistra fuit :
Donec Socraticos umbrosa Academia rivos
Præbuit, admissum dedocuitque jugum.
Protinùs, extinctis ex illo tempore flammis,
Cincta rigent multo pectora nostra gelu.
Unde suis frigus metuit puer ipse sagittis,
Et Diomedeam vim timet ipsa Venus'.

EPIGRAMMATUM LIBER.

Į. IN PRODITIONEM BOMBARDICAM.

CUM simul in regem nuper satrapásque Bri

tannos

Ausus es infandum, perfide Fauxe, nefas, Fallor? An et initis voluisti ex parte videri, Et pensare malâ cum pietate scelus ? Scilicet hos alti missurus ad atria cœli, Sulphureo curru, flammivolisque rotis: Qualiter ille, feris caput inviolabile Parcis, Liquit lördanios turbine raptus agros.

These lines are an epilogistic pallinode to the last elegy. The Socratic doctrines of the 'shady Academe soon broke the bonds of beauty. In other words, his return to the university. They were probably written, when the Latin poems were prepared for the press in 1645.

WARTON.

II. In eandem.

SICCINE tentâsti cœlo donâsse läcobum,

Quæ septemgemino, Bellua, monte lates? Ni meliora tuum poterit dare munera numen, Parce, precor, donis insidiosa tuis. Ille quidem sine te consortia serus adivit Astra, nec inferni pulveris usus ope. Sic potiùs fœdos in cœlum pelle cucullos,

Et quot habet brutos Roma profana deos: Namque hac aut aliâ nisi quemque adjuveris arte,

Crede mihi, cœli vix bene scandet iter.

III. In eandem.

PURGATOREM animæ derisit Iäcobus ignem,

Et sine quo superûm non adeunda domus. Frenduit hoc trinâ monstrum Latiale corona, Movit et horrificum cornua dena minax. "Et nec inultus," ait, " temnes mea sacra Britanne:

Supplicium, spretâ relligione, dabis. Et, si stelligeras unquam penetraveris arces, Non nisi per flammas triste patebit iter." O quàm funesto cecinisti proxima vero, Verbáque ponderibus vix caritura suis! Nam prope Tartareo sublimè rotatus ab igni, Ibat ad æthereas, umbra perusta, plagas.

IV. In eandem.

QUEM modo Roma suis devoverat impia diris,
Et Styge damnârat Tænarióque sinn;
Hunc, vice mutatâ, jam tollere gestitad astra,
Et cupit ad superos eveherc usque deos.

V. IN INVENTOREM BOMBARDE.
IAPETIONIDEM laudavit cæca vetustas,

Qui tulit ætheream solis ab axe facem ; At mihi major erit, qui lúrida creditur arma, Et trifidum fulmen, surripuisse Jovi.

VI. Ad LEONORAM Romæ canentem1,

ANGELUS unicuique suus, sic credite gentes,
Outigit æthereis ales ab ordinibus.
Quid mirum, Leonora, tibi si gloria major ?
Nani tua præsentem vox sonat ipsa Deum.
Aut Deus, aut vacui certè mens tertia cœli,
Per tua secretò guttura serpit agens;
Serpit agens, facilisque docet mortalia corda
Sensim immortali assuescere posse sono.
Quòd si cuncta quidèm Deus est, per cunctáqne
fusus,

In te unâ loquitur, cætera mutus habet.

VII. Ad eundem.

ALTERA Torquatum cepit Leonora poetam, Cujus ab insano cessit amore furens.

Adriana of Mantua, for her beauty surnamed the Fair, and her daughter Leonora Baroni, the lady whom Milton celebrates in these three Latin epigrams, were esteemed by their contemporaries the finest singers in the world.

Ab! miser ille tuo quantò feliciùs ævo
Perditus, et propter te, Leonora, foret !
Et te Pieriâ sensisset voce canentem

Aurea maternæ fila movere lyræ!
Quamvis Dircæo torsisset lumina Pentheo
Sævior, aut totus desipuisset iners,
Tu tamen errantes cæca vertigine sensus
Voce eadem poteras composuisse tuâ ;
Et poteras, ægro spirans sub corde, quietem
Flexanimo cantu restituisse sibi.

VIII. Ad eandem.

CREDULA quid liquidam Sirena, Neapoli, jactas,
Claráque Parthenopes fana Achelöiados;
Littoreámque tuâ defunctam Naiada ripâ,
Corpora Chalcidico sacra dedisse rogo?
Illa quidem vivitque, et amœnâ Tibridis undâ
Mutavit rauci murmura Pausilipi.
Illic, Romulidum studiis ornata secundis,

Atque homines cantu detinet atque deos.

IX. In SALMASII HUNDREDAM1.
Quis expedivit Salmasio suam Hundredam,
Picámque docuit verba nostra conari ?
Magister artis venter, et Jacobæi

Centum, exulantis viscera marsupii regis.
Quòd si dolosi spes refulserit nummi,
Ipse, Antichristi qui modò primatum Papa
Minatus uno est dissipare sufflatu,
Cantabit ultrò Cardinalitium melos.

X. In SALMASIUM.

GAUDETE Scombri, et quicquid est piscium salo,
Qui frigidâ hyeme incolitis algentes freta!
Vestrum misertus ille Salmasius, Eques
Bonus, amicire nuditatem cogitat;
Chartæque largus apparat papyrinos
Vobis cucullos, præferentes Claudii
Insignia, nomenque et decus, Salmasii :
Gestetis ut per omne cetarium forum
Equitis clientes, scriniis mungentium
Cubito virorum, et capsulis, gratissimos.
XI. In MORUM3,

GALLI ex concubitu gravidam te, Pontia, Mori,
Quis benè moratam, morigerámque, neget?

XII. Apologus de Rustico et Hero.
RUSTICUS ex malo sapidissima poma quotannis
Legit, et urbano lecta dedit domino:
Hinc, incredibili fructûs dulcedine captus,

Malum ipsam in proprias transtulit areolas.

2 Salmasius is here ridiculed by Milton for attempting, not very happily indeed, to turn into Latin some of our forensic phrases, as the County-Court, Hundred, &c. "Iam Anglicismis tuis magnoperè delectamur; Countie Court, The Turn, Hundreda; mirâ nempè docilitate centenos Iacobæos tuos Anglice namerare didicisti.” Defens. cap. viii.

Hactenus illa ferax, sed longo debilis ævo,
Mota solo assueto, protinus aret iners.
Quod tandem ut patuit domino, spe lusus inani,
Damnavit celeres in sua damna manus ;
Atque ait, "Heu quanto satius fuit illa coloni,
Parva licet, grato dona tulisse animo !
Possem ego avaritiam frænare, gulámque 'vo-

racem :

Nunc periere mihi et fætus, et ipse parens.'

XIII. Ad CHRISTINAM SUECORUM
REGINAM, nomine CROMWELLI.
BELLIPOTENS Virgo, septem regina trionum,
Christina, Arctoi lucida stella poli !
Cernis, quas merui durâ sub casside, rugas,
Ut'que senext armis impiger, ora tero:
Invia fatorum dum per vestigia nitor,
Exequor et populi fortia jussa manu,

t tibi submittit frontem reverentior umbra:
Nec sunt hi vultus regibus usque truces.

SILVARUM

LIBER.

PSALM CXIV.

Ισραὴλ ὅτε παιδὲς, ὅτ' ἀγλαὰ φῦλ ̓ Ἰακώβα
Αἰγύπλιον λίπε δῆμον, ἀπεχθέα, βαρβαρόφωνον,
Δὴ τότε μένον την ὅσιον γένος υιες Ιάδα·
Ἐν δὲ Θεὸς λαοῖσι μέγα κρείων βασίλευεν.
Εἶδε, καὶ ἐντροπάδην φύγαδ' ἐῤῥώησε θάλασσα
Κύματι εἰλυμένη ῥοθίῳ, ὁδ ̓ ἄρ ̓ ἐςυφελίχθη
Ιρὸς Ιορδάνης ποτὶ ἀργυροειδέα πηγήν.
Ἐκ δ' ὅρεα σκαρθμοῖσιν ἀπειρέσια κλονέοντο,
Ως κριοὶ σφριγόωντες ευτραφερῷ ἐν ἀλωῇ.
Βαιότεραι δ ̓ ἅμα πάσαι ἀνασκίρτησαν ἐρίπναι,
Οἷα παραὶ σύριγξι φίλῃ ὑπὸ μητέρι ἄρνες.
Τίπλε σύγ', αἰνὰ θάλασσα, πέλως φύγαδ' ἐῤῥώησας
Κύματι εἰλυμένη ῥοθίω; τί δ ̓ ἀς ̓ ἐςυφελίχθησ
Ἰρὸς Ἰορδάνη ποτὶ ἀργυροειδέα πηγήν;
Τίτλ ̓, ὅρεα, σκαρθμοῖσιν ἀπειρέσια κλονέεσθε,
Ως κριοὶ σφριγόωντες ἐϋτραφερῷ ἐν ἀλωῇ;
Βαιοτέραι, τὶ δ ̓ ἀφ ̓ ὑμμὲς ἀνασκιρτήσατ', ἐρίπναι,
Οἷα παραὶ σύριγγι φίλῃ ὑπὸ μητέρι ἄρνες ;
Σείες, γαῖα, τρέυσα Θεὸν μεγάλ ̓ ἐκτυπέοντα,
Γαῖα, Θεὸν τρείωσ ̓ ὕπατον σέβας Ἰσσακίδαο,
Ος τε καὶ ἐκ σπιλάδων ποταμὸς χέε μορμύροντας,
Κρήνηντ ̓ ἀεναὸν πέτρης ἀπὸ δακρυοέσσης.

Philosophus ad regem quendam, qui eum ignotum et
insontem inter reos forte captum inscius damna-
verat, τὴν ἐπὶ θανάτῳ πορευόμενα, hæc subits
misit,

Ω ἄνα, εἰ ὀλέσης με τὸν ἔννομον, ἐδέτιν ̓ ἀνδρῶν Δεινὸν ὅλως δράσαντα, σοφώτατον ἴσθι κάρηνον Ρηϊδίως ἀφέλοιο, τὸ δ ̓ ὕφερν αὖθι νιήσεις, 3 From Milton's Defensio Secunda, and bis | Μαψιδίως δ ̓ ἀς ̓ ἔπειτα τεὸν πρὸς θυμὸν ὀδυρὴ, Responsio to Morus's Supplement. This dis- | Τοιόνδ' ἐκ πόλιος περιώνυμον ἀλκας ὀλέσσας,

tich was occasioned by a report, that Morus had debauched a favourite waiting maid of the wife of Salmasius, Milton's antagonist. See Burman's Syllog. Epist. iii. 307.

In Effigiei Ejus Sculptorem.
Αμαθεῖ γεγράφθαι χειρὶ τήνδε μὲν εἰκόνα
Φαίης τάχ' ἂν, πρὸς εἶδος αὐτοφυὲς βλέπων.

« PreviousContinue »