Et pudet officium deseruisse suum. Supplicis ad mæstas delicuere preces : Neve moras ultra ducere passus Amor; am vaga Fami refert, heu nuntia ver a malorum! In tibi finitimis bella tumere locis ; Et sata carne virûm jam cruor arva rigat; Quos tibi prospiciens miserat ipse Deus, Quæ via post cineres ducat ad astra, docent? Digna quidem, Stygis quæ vivas clausa tenebris, Eternâque animæ digna perire fame! Haud aliter vates terræ Thesbitidis olim Pressit inassueto devia tesqua pede, Desertásque Arabum salebras, dum regis Achabi Effugit, atque tuas, Sidoni dira, manus: Talis et, horrisono laceratus membra flagello, Paulus ab Æmathiâ pellitur urbe Cilix. Piscosæque ipsum Gergessæ civis Iesum Finibus ingratus jussit abire suis. At tu sume animos; nec spes cadat anxia curis, Assyrios fudit nocte silente viros; Misit ab antiquis prisca Damascus agris; ELEG: V. Anno ætatis 20. In adventum veris. IN se perpetuo Tempus revolubile gyro opus. Castalis ante oculos,bifidúmque cacumen oberrat, vatum, Et mihi fana patent interiora deûm; Intuitúrque animus toto quid agatur Olympo, Nec fugiunt oculos Tartara cæca meos. Quid tam grande sonat distento spiritus ore? Quid parit hæc rabies, quid sacer iste furor? Ver mihi, quod dedit ingenium, cantabitur illo; Profuerint isto reddita dona modo. Jam, Philomela, tuos, foliis adoperta novellis, Instituis modulos, dum silet omne nemus: Urbe ego, tu sylvâ, simul incipiamus utrique, Et simul adventum veris uterque canat. Vers lo! rediere vices; celebremus honores Veris, et hoc subeat Musa perennis opus. Jam sol, Æthiopas fugiens Tithoniaque arva, Flectit ad Arctöas aurea lora plagas. Est breve noctis iter, brevis est mora noctis opacæ, Horrida cum tenebris exula illa suis. Nam dolus, et cædes, et vis cum nocte recessit, Phoebe, tuâ, celeres quæ retineret equos. Læta suas repetit silvas, pharetrámque resumit Cynthia, luciferas ut videt alta rotas; Et, tenues ponens radios, gaudere videtur Quid juvat effœto procubuisse toro? Et cupit amplexus, Phœbe, subire tuos: Cingit ut Idæam pinea turris Opim; Et vario madidos intexit flore capillus, Floribus et visa est posse placere suis. Floribus effusos ut erat redimita capillos, Tænario placuit diva Sicana deo. Aspice, Phoebe, tibi faciles hortantur amores, Mellitásque movent flamina verna preces : Cinnameâ Zephyrus leve plaudit odorifer alâ, Blanditiasque tibi ferre videntur aves. Nec sine dote tuos temeraria quærit amores Terra, nec optatos poscit egena toros ; Alma salutiferum medicos tibi gramen in usus Præbet, et hinc titulous adjuvat ipsa tuos : Quòd, si te pretium, si te fulgentia tangunt Munera, (muneribus sæpe coemptus amor) Illa tibi ostentat quascunque sub æquore vasto, Et superinjectis montibus, abdit opes. Ah quoties, cùm tu chvoso fessus Olympo In vespertinas præcipitaris aquas, "Cur te," inquit, 66 cursu languentem, Phoebe, diurno Hesperiis recipit cærula Mater aquis? Quid tibi cum Tethy? Quid cum Tartesside lymphá ? Dia quid immundo peruis ore salo? Frigora, Phoebe, meâ meliùs capabis in umbrâ; Huc ades, ardentes imbue rore comas. Mollior egelidâ veniet tibi somnus in herbâ ; Huc ades, et gremio lumina pone meo. Quáque jaces, circum mulcebit lenè susurrans Aura per humentes corporafus rosas. Nec me (crede mihi) terrent Semelëia fata, Nec Phaetonteo fumidus axis equo : Cùm tu, Phoebe, tuo sapientiùs uteris igni ; Huc ades, et gremio lumina pone meo." Sic Tellus lasciva suos suspirat amores; Matris in exemplum cætera turba ruunt: Nune etenim toto currit vagus orbe Cupido, Languentésque fovet solis ab igne faces: Insonuere novis lethalia cornua nervis, Triste micant ferro tela corusca novo: Jámque vel invictam tentat superâsse Dianam, Quæque sedet sacro Vesta pudica foco, Jpsa senescentem reparat Venus annua formam, Atque iterum tepido creditur orta mari. Marmoreas juvenes clamant Hymenæe! per urbes, Littus, Io Hymen! et cava saxa sonant. Cultior ille veniá, tunicâque decentior aptâ, Puniceum redolet vestis odora crocum. Egrediturque frequens, ad amœni gaudia veris, Virgineos auro cincta puella sinus: Votum est cuique suum, votum est tamen omnibus unum, Ut sibi, quem cupiat, det Cytherea virum. Nunc quoque septenâ modulatur arundine pastor, Et sua, quæ jungat, carmina Phyllis habet. Navita nocturno placat sua sidera cantu, Delphinásque leves ad vada summa vocat. Pervolitant celeri florea rura choro; Vix Cybele mater, vix sibi tuta Ceres ;` Atque aliquam cupidus prædatur Oreada Fau nus, Consulit in trepidos dum sibi Nympha pedes; Jámque latet, latitánsque cupit malè tecta videri, Et fugit, et fugiens pervelit ipsa capi. Dii quoque non dubitant cœlo præponere sylvas, Et sua quisque sibi numina lucus habet : Et sua quisque diu sibi numina lucus habeto, Nec vos arboreâ, dii, precor, ite domo. Te referant miseris te, Jupiter, aurca terris Sæcla; quid ad nimbos aspera tela redis? Tu saltem lentè rapidos age, Phoebe, jugales, Quà potes, et sensim tempora veris eant; Brumáque productas tardè ferat hispida noctes, Ingruat et nostro serior umbra polo. ELEG. VI. Ad Carolum Deodatum ruri commorantem, Qui cum Idibus Decemb. scripsisset, et sua carmina excusari postulisset si solito minùs essent bona, quòd inter lautitias, quibus erat ab amicie exceptus, haud satis felicem operam Musis dare se posse affirmabat, hoc habuit responsum MITTO tibi sanam non pleno ventre salutem, Crede mihi, vix hoc carmine scire queas. Nam neque noster amor modulis includitur arctis, Nec venit ad claudos integer ipse pedes. Quàm benâ solennes epulas, hilarémque Decembrem, Festáque cœlifugam quæ coluere deum, Deliciasque refers, hiberni quadia ruris Haustȧque per lepidos Gallica musta focos! Quid quereris refugam vino dapibúsque [amat, Nec puduit Phoebum virides gestâsse corymAtque hederam lauro præposuisse suæ, [bos, Sæpiùs Aoniis clamavit collibus, Euce! poesin ? Mista Thyonëo turba novena choro. Quid nisi vina, rosásque, racemiferumqúe Ly æum, Cantavit brevibus Teia Musa modis? Pindaricósque inflat numeros Teumesius Euan, Et redolet sumptum pagina quæque merum Dum gravis everso currus crepat axe supinus, Et volat Eleo pulvere fuscus eques. Quadrimóque madens Lyricen Romanus Iaccho Dulcè canit Glyceran, flavicomámque Chloen. Jam quoque lauta tibi generoso mensa paratu Mentis alit vires, ingeniúmque fovet. Massica fæcundam despumant pocula venam, Fundis et ex ipso condita metra cado. Addimus his artes, fusúmque per intima Pha bum Corda; favent uni Bacchus, Apollo, Ceres. Scilicet haud mirum, tam dulcia carmina per te, Numine composito, tres peperisse deos. Nunc quoque Thréssa tibi cælato barbitos auro Insonat, arguta mollitèr icta manu; Auditúrque chelys suspensa tapetia circum, Virgineos tremulâ quæ regat arte pedes. Illa tuas saltem teneant spectacula Musas, Et revocent, quantum crapula pellit iners. Crede mihi, dum psallit ebur, comitataque plectrum Implet odoratos festa chorea tholos, Sæpiùs et veteri commaduisse mero. Et nunc sancta canit superûni consulta deorum, Faustáque sacratis sæcula pacta libris ; Vagitúmque Dei, et stabulantem paupere tecto, Qui suprema suo cum Patre regna colit ; Stelliparúmque polum, modulantésque æthere In genus humanum quid inania dirigis arma ? Promptior, et duplici jam ferus igne calet. Nec matutinum sustinuere jubar. Miscet amatori pocula plesa Jovi; Et faciam vero per tua damna fidem. Inscius uxori qui necis author erat. Est etiam nobis ingens quoque victus Orion, Et tua non levitèr corda petenda mihi. Et mihi de puero non metus ullus erat, Hæc ego non fugi spectacula grata severus; M m Uror amans intus, flammáque totus eram. Interea, misero quæ jam mihi sola placebat, Ablata est oculis, non reditura, meis. Ast ego progredior tacitè querebundus, et excors, Et dubius volui sæpe referre pedem. Findor, et hæc remanet: sequitur pars altera votum, Raptáque tam subitò gaudia flere juvat. Inter Lemniacos præcipitata focos: Ponar in exemplo primus et unus ego. Solus et in superis tu mihi summus eris, Deme meos tandem, verùm nec deme, furores; Nescio cur, miser est suavitèr omnis amans: Tų modò da facilis, posthæc mea siqua futura est, Cuspis amaturos figat ut una duos. HÆC ego mente olim lævâ, studióque supino, EPIGRAMMATUM LIBER. Į. IN PRODITIONEM BOMBARDICAM. CUM simul in regem nuper satrapásque Bri tannos Ausus es infandum, perfide Fauxe, nefas, Fallor? An et initis voluisti ex parte videri, Et pensare malâ cum pietate scelus ? Scilicet hos alti missurus ad atria cœli, Sulphureo curru, flammivolisque rotis: Qualiter ille, feris caput inviolabile Parcis, Liquit lördanios turbine raptus agros. These lines are an epilogistic pallinode to the last elegy. The Socratic doctrines of the 'shady Academe soon broke the bonds of beauty. In other words, his return to the university. They were probably written, when the Latin poems were prepared for the press in 1645. WARTON. II. In eandem. SICCINE tentâsti cœlo donâsse läcobum, Quæ septemgemino, Bellua, monte lates? Ni meliora tuum poterit dare munera numen, Parce, precor, donis insidiosa tuis. Ille quidem sine te consortia serus adivit Astra, nec inferni pulveris usus ope. Sic potiùs fœdos in cœlum pelle cucullos, Et quot habet brutos Roma profana deos: Namque hac aut aliâ nisi quemque adjuveris arte, Crede mihi, cœli vix bene scandet iter. III. In eandem. PURGATOREM animæ derisit Iäcobus ignem, Et sine quo superûm non adeunda domus. Frenduit hoc trinâ monstrum Latiale corona, Movit et horrificum cornua dena minax. "Et nec inultus," ait, " temnes mea sacra Britanne: Supplicium, spretâ relligione, dabis. Et, si stelligeras unquam penetraveris arces, Non nisi per flammas triste patebit iter." O quàm funesto cecinisti proxima vero, Verbáque ponderibus vix caritura suis! Nam prope Tartareo sublimè rotatus ab igni, Ibat ad æthereas, umbra perusta, plagas. IV. In eandem. QUEM modo Roma suis devoverat impia diris, V. IN INVENTOREM BOMBARDE. Qui tulit ætheream solis ab axe facem ; At mihi major erit, qui lúrida creditur arma, Et trifidum fulmen, surripuisse Jovi. VI. Ad LEONORAM Romæ canentem1, ANGELUS unicuique suus, sic credite gentes, In te unâ loquitur, cætera mutus habet. VII. Ad eundem. ALTERA Torquatum cepit Leonora poetam, Cujus ab insano cessit amore furens. Adriana of Mantua, for her beauty surnamed the Fair, and her daughter Leonora Baroni, the lady whom Milton celebrates in these three Latin epigrams, were esteemed by their contemporaries the finest singers in the world. Ab! miser ille tuo quantò feliciùs ævo Aurea maternæ fila movere lyræ! VIII. Ad eandem. CREDULA quid liquidam Sirena, Neapoli, jactas, Atque homines cantu detinet atque deos. IX. In SALMASII HUNDREDAM1. Centum, exulantis viscera marsupii regis. X. In SALMASIUM. GAUDETE Scombri, et quicquid est piscium salo, GALLI ex concubitu gravidam te, Pontia, Mori, XII. Apologus de Rustico et Hero. Malum ipsam in proprias transtulit areolas. 2 Salmasius is here ridiculed by Milton for attempting, not very happily indeed, to turn into Latin some of our forensic phrases, as the County-Court, Hundred, &c. "Iam Anglicismis tuis magnoperè delectamur; Countie Court, The Turn, Hundreda; mirâ nempè docilitate centenos Iacobæos tuos Anglice namerare didicisti.” Defens. cap. viii. Hactenus illa ferax, sed longo debilis ævo, racem : Nunc periere mihi et fætus, et ipse parens.' XIII. Ad CHRISTINAM SUECORUM t tibi submittit frontem reverentior umbra: SILVARUM LIBER. PSALM CXIV. Ισραὴλ ὅτε παιδὲς, ὅτ' ἀγλαὰ φῦλ ̓ Ἰακώβα Philosophus ad regem quendam, qui eum ignotum et Ω ἄνα, εἰ ὀλέσης με τὸν ἔννομον, ἐδέτιν ̓ ἀνδρῶν Δεινὸν ὅλως δράσαντα, σοφώτατον ἴσθι κάρηνον Ρηϊδίως ἀφέλοιο, τὸ δ ̓ ὕφερν αὖθι νιήσεις, 3 From Milton's Defensio Secunda, and bis | Μαψιδίως δ ̓ ἀς ̓ ἔπειτα τεὸν πρὸς θυμὸν ὀδυρὴ, Responsio to Morus's Supplement. This dis- | Τοιόνδ' ἐκ πόλιος περιώνυμον ἀλκας ὀλέσσας, tich was occasioned by a report, that Morus had debauched a favourite waiting maid of the wife of Salmasius, Milton's antagonist. See Burman's Syllog. Epist. iii. 307. In Effigiei Ejus Sculptorem. |