Page images
PDF
EPUB
[blocks in formation]

Ad JOANNEM MILTONUM.

And with full hand supplies their need.
For his, &c.

Let us therefore warble forth
His mighty majesty and worth.
For his, &c.

That his mansion hath on high
Above the reach of mortal eye.

For his mercies aye endure,
Ever faithful, ever sure.

JOANNIS MILTONI

LONDINENSIS

РОЕМАТА.

QUORUM PLERAQUE INTRA ANNUM ÆTATIS
VIGESIMUM CONSCRIPSIT.

Hæc quæ sequuntur de authore testimonia tametsi ipse intelligebat non tam de se quàm supra se esse dicta, eò quòd præclaro ingenio viri, nec non amici, ita ferè solent laudare, ut omnia suis potiùs virtutibus, quàm veritati congruentia, nimis cupidè affingant, noluit tamen horum egregiam in se voluntatem non esse notam ; cùm alii præsertim ut id faceret magnoperè suaderent. Dum enim nimiæ laudis invidiam totis ab se viribis amolitur, sibique quod plus æquo est non attributum esse mavult, judicium interim hominum cordatorum atune illustrium quin summo sibi honori ducat, negare non potest.

Joannes Baptista Mansus, Marchio Villensis, Neapolitanus, ad JOANNEM MILTONIUM Anglum. Ur mens, forma, decor, facies mos, si pietas sic, Non Anglus, verùm herclè Angelus, ipse fores.

Ad JOANNEM MILTONEM Anglum triplici poeseos laurea coronandum, Græcâ nimirum, Latina, atque Hetrusc, Epigramma Joannis Salsilli Romani.

CEDE, Meles; cedat depressâ Mincius urnâ ;
Sebetus Tassum desinat usque loqui;
At Thamesis victor cunctis ferat altior undas,
Nam per te, Milto, par tribus unus erit.

[blocks in formation]

ERGIMI all' Etra ò Clio

Perche di stelle intreccierò corona
Non più del Biondo Dio

La Fronde eterna in Pindo, e in Elicona,
Diensi a merto maggior, maggiori i fregi,
A' celeste virtù celesti pregi.

Non puo del tempo edace
Rimaner preda, eterno alto valore
Non puo l'oblio rapace

Furar dalle memorie eccelso onore,
Su l'arco di miacetra un dardo forte
Virtù m' adatti, e ferirò la morte.

Del Ocean profondo

Cinta dagli ampi gorghi Anglia resiede
Separata del mondo,

Però che il suo valor l' umano eccede :
Questa feconda sà produrre Eroi,

Ch' hanno a region del sovruman tra noi.

Alla virtù sbandita

Danno ne i petti lor fido ricetto,
Quella gli è sol gradita,

Perche in lei san trovar gioia, e diletto;
Ridillo tu, Giovanni, e mostra in tanto
Con tua vera virtù, vero il mio Canto.

Lungi dal Patrio lido

Spinse Zeusi l' industre ardente brama;
Con aurea tromba rimbombar la fama,
Ch' udio d'Helena il grido
Dalle più belle idee trasse il più raro.
E per poterla effigiare al paro

Cosi l' Ape Ingegnosa

Tra con industria il suo liquor pregiato Dal giglio e dalla rosa,

E quanti vaghi fiori ornano il prato ; Formano un dolce suon diverse Chorde, Fan varie voci melodia concorde.

[blocks in formation]
[blocks in formation]

I più profondi arcani

Ch' occulta la natura è in cielo e in terra
Ch' à Ingegni sovrumani

Troppo avara tal' hor gli chiude, e serra,
Chiaramente conosci, e giungi al fine
Della moral virtude al gran confine.

Non batta il Tempo l' ale,

Fermisi immoto, e in un fermin si gl' anni,
Che di virtù immortale

Scorron di troppo ingiuriosi a i darni ;
Che s'opre degne di Poema e storia
Furon gia, l'hai presenti alla memoria.

Dammi tua dolce Cetra

Se vuoi ch' io dica del tuo dolce canto,
Ch' inalzandoti all' Etra

Di farti huomo celeste ottiene il vanto,
Il Tamigi il dirà che gl' e concesso
Per te suo cigno pareggiar Permesso.
lo che in riva del Arno

Tento spiegar tuo merto alto, e preclaro
So che fatico indarno,

E ad ammirar, non a lodarlo imparo ;
Freno dunque la lingua, e ascolto il core
Che ti prende a lodar con lo stupore.

Del sig. ANTONIO FRANCINI, gentilhuomo
Florentino.

JOANNI MILTONI.

LONDINENSI:

Juveni patriâ, virtutibus, eximio; VIRO, qui multae peregrinatione, studio cuncta orbis terrarum loca, perspexit; ut novus Ulysses omnia ubique ab omnibus apprehenderet:

Illi, in cujus virtutibus evulgandis ora Fama non sufficiant, nec hominum stupor in laudandis satis est, reverentiæ at amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert Cu rolus Datus Patricius Florentinus,

Tanto homini servus, tantæ virtutis amator

PRELIMINARY OBSERVATIONS

ON

THE LATIN VERSES.

Milton is said to be the first Englishman, who after the restoration of letters wrote Latin verses with classic elegance. But we must at least except some of the hendecasyllables and epigrams of Leland, one of our first literary reformers, from this hasty determination.

In the elegies, Ovid was professedly Milton's model for language and versification. They are not, however, a perpetual and uniform tissue of Ovidian phraseology. With Ovid in view, he has an original manner and character of his own, which exhibit a remarkable perspicuity, a native facility and fluency. Nor does his observation, of Roman models oppress or destroy our great poet's inherent powers of invention and sentiment. I value these pieces as much for their fancy and genius, as for their style and expres

sion.

That Ovid among the Latin poets was Milton's favourite, appears not only from his elegiac but his hexametric poetry. The versification of our author's hexameters has yet a different structure from that of the Metamorphoses: Milton's is more clear, intelligible, and flowing; less desultory, less familiar, and less embarrassed with a frequent recurrence of periods. Ovid is at once rapid and abrupt. He wants dignity: he has too much conversation in his manner of telling a story. Prolixity of paragraph, and length of sentence, are peculiar to Milton. This is seen, not only in some of his exordial invocations in the Paradise Lost, and in many of the religious addresses

of a like cast in the prose-works, but in his long verse. It is to be wished that, in his Latin com

Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperditæ sic reviviscunt, ut idiomata omnia sint in ejus laudibus infacunda; et jure ea percallet, ut ad-positions of all sorts, he had been more attenmirationes et plausus populorum ab propriâ sapientiâ excitatos intelligat :

Illi, cujus animi dotes corporisque sensus ad admirationem commovent, et per ipsam motum cuique auferent; cujus opera ad plausus hortantur, sed venustate vocem laudatoribus adimunt,

tive to the simplicity of Lucretius, Virgil, and Tibullus.

But

Dr. Johnson, unjustly I think, prefers the Latin poetry of May and Cowley to that of Milton, and thinks May to be the first of the three. May is certainly a sonorous versifier, and was sufficiently accomplished in poetical declamation for the continuation of Lucan's Pharsalia. Cui in memoriâ totus orbis ; in intellectu sa- May is scarcely an author in point. His skill is pientia; in voluntate ardor gloriæ; in ore elo- in parody; and he was confined to the peculiarities of an archetype, which, it may be presumed, quentia; harmonicos cœlestium sphærarum sonitus, astronomiâ duce, audienti; characteres he thought excellent. As to Cowley when commirabilium naturæ per quos Dei magnitudo de-pared with Milton, the same critic observes, scribitur, magistrâ philosophiâ, legenti; antiquitatum latebras vetustatis excidia, eruditionis ambages, comite assiduâ autorum lectione,

Exquirenti, restauranti, percurrenti.
At cur nitor in arduum?

Milton is generally content to express the thoughts of the ancients in their language: Cowley, without much loss of purity or elegance, accommodates the diction of Rome to his own conceptions.-The advantage seems to lie on the

side of Cowley." But what are these concep-
tions? Metaphysical conceits, all the unna-
tural extravagancies of his English poetry; such
as will not bear to be clothed in the Latin lan-
guage; much less are capable of admitting any
degree of pure Latinity. I will give a few in-
stances, out of a great multitude, from the
Davideis.

Hic sociatorum sacra constellatio vatum,
Quos felix virtus evexit ad æthera, nubes
Luxuriæ supra, tempestatesque laborum.

Again,

Temporis ingreditur penetralia celsa futuri,

Implumesque videt nidis cœlestibus annos. And, to be short, we have the Plusquam visus aquilinus of lovers, Natio verborum, Exuit vitam acriam, Menti auditur symphonia dulcis, Natura archiva, Omnes symmetria sensus congerit, Condit aromatica prohibetque putescere laude. Again, where Aliquid is personified, Monogramma exordia mundi.

It may be said, that Cowley is here translating from his own English Davideis. But I will bring examples from his original Latin poems. In praise of the spring.

At mare immensum oceanusque Lucis
Jugitèr cœlo fluit empyræo;

Hinc inexhausto per utrumque mundum
Funditur ore.

It

Milton's Latin poems may be justly considered as legitimate classical compositions, and are never disgraced with such language and such imagery. Cowley's Latinity, dictated by an irregular and unrestrained imagination, presents a mode of diction half Latin and half English. is not so much that Cowley wanted a knowledge of the Latin style, but that he suffered that knowledge to be perverted and corrupted by false and extravagant thoughts. Milton was a more perfect scholar than Cowley, and his mind was more deeply tinctured with the excellencies of ancient literature. He was a more just thinker, and therefore a more just writer. In a word, he had more taste, and more poetry, and consequently more propriety. If a fondness for the Italian writers has sometimes infected his English poetry with false ornaments, his Latin verses, both in diction and sentiment, are at least free from those depravations.

Some of Milton's Latin poems were written in his first year at Cambridge, when he was only seventeen: they must be allowed to be very correct and manly performances for a youth of that age. And considered in that view, they discover an extraordinary copiousness and command of ancient fable and history. I cannot but add, that Gray resembles Milton in many instances. And in the same poem in a party worthy of the Among others, in their youth they were both strongly attached to the cultivation of Latin poeWARTON pastoral pencil of Watteau.

Et resonet toto musica verna libro;
Undique laudis odor dulcissimus halet,

&c.

Hauserunt avide Chocolatam Flora venus

try.

que.

Of the Fraxinella,

Tu tres metropoles humani corporis armis
Propugnas, uterum, cor, cerebrumque,

tuis.

He calls the Lychnis, Candelabrum ingens.

ELEGIARUM

LIBER.

ELEG. I. AD CAROLUM DEODATUM.'

Pertulitet voces nuncia charta tuas ;

Cupid is Arbiter forme criticus. Ovid is Anti-TANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ, quarius ingens. An ill smell is shunned Olfactus tetricitate sui. And in the same page, is nugatoria pestis.

But all his faults are conspicuously and collectively exemplified in these stanzas, among others, of his Hymn on Light.

Pulchra de nigro soboles parente,
Quem Chaos fertur peperisse primam,
Cujus ob formam bene risit olim
Massa severa!

Risus O terræ sacer et polorum,
Aureus vere pluvius Tonantis,
Quæque de cœlo fluis inquieto
Gloria rivo!-

Te bibens arcus Jovis ebriosus
Mille formosos revomit colores,
Pavo cœlestis, variamque pascit

Lumine caudam.

Lucidum trudis properanter agmen :
Sed resistentum super ora rerum
Lenitèr stagnas, liquidoque inundas
Cuncta colore:

Pertulit, occiduâ Devæ Cestrensis ab orâ
Vergivium prono quà petit amne salum.
Multùm, crede, juvat terras aliuisse remotas

Pectus amans nostri, támque fidele caput,
Quódque mihi lepidum tellus longinqua sodalem
Debet, at unde brevi reddere jussa velit.
Me tenet urbs refluâ quam Thamesis alluit undâ,
Méque nec invitum patria dulcis habet.
Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum,
Nec dudum vetiti me laris angit amor.

Charles Deodate was one of Milton's most intimate friends. He was an excellent scholar, and practised physic in Cheshire. He was educated with our author at St. Paul's school in London ; and from thence was sent to Trinity college Oxford, where he was entered Feb. 7, in the year 1621, at thirteen years of age. Lib. Matric. Univ. Oxon. sub ann. He was born in London and the name of his father, in Medicina Doetoris, was Theodore. Ibid.

Nuda nec arva placent, nmbrásque negantia Quot tibi, conspicua formáque auroque, puellæ

molles :

Quàm malè Phœbicolis convenit ille locus ! Nec duri libet usque minas perferre Magistri, Cæteraque ingenio non subeunda meo. Si sit hoc exilium patrios adiisse penates, Et vacuum curis otia grata sequi,

Non ego vel profugi nomen sortémve recuso,

.

Lætus et exilii conditione fruor.

O, utinam vates nunquam graviora tulisset'
Ille Tomitano flebilis exul agro;

Non tunc Ionio quicquam cessisset Homero,
Neve foret victo laus tibi prima, Maro.
Tempora nam licet hic placidis dare libera Musis,
Et totum rapiunt me, mea vita, libri.
Excipit hinc fessum sinuosi pompa theatri,
Et vocat ad plausus garrula scena suos.
Seu catus auditur senior, seu prodigus hæres,
Seu procus, aut positâ casside miles adest,
Sive decennali fœcundus lite patronus

Detonat inculto barbara verba foro;
Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti,
Et nasum rigidi fallit ubique patris ;
Sæpe novos illic virgo mirata calores

Quid sit amor nescit, dum quoque nescit,

amat.

Sive cruentatum furiosa Tragoedia sceptrum

Quassat, et effusis crinibus ora rotat,
Et dolet, et specto, juvat et spectâsse dolendo,
Interdum et lacrymis dulcis amaror inest:
Seu puer infelix indelibata reliquit

Gaudia, et abrupto flendus amore cadit ;
Seu ferus è tenebris iterat Styga criminis ultor,
Conscia funereo pectora torre movens :
Seu maret Pelopeia domus, seu nobilis Ili,

Aut luit incestos aula Creontis avos.

Sed neque sub tecto semper, nec in urbe, latemus;

Irrita nec nobis tempora veris eunt.
Nos quoque lucus habet vicinâ consitus ulmo,
Atque suburbani nobilis umbra loci.
Sæpius hic, blandas spirantia sidera flammas,
Virgineos videas præteriisse choros.
Ah quoties dignæ stupui miracula formæ,
Quæ possit senium vel reparare Jovis !
Ah quoties vidi superantia lumina gemmas,

Atque faces, quotquot volvit uterque polus!
Colláque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant,
Quæque fluit puro nectare tincta via !
Et decus eximium frontis, tremulósque capillos,
Aurea quæ fallax retia tendit Amor!
Pellacésque genas, ad quas hyacinthina sordet
Purpura, et ipse tui floris, Adoni, rubor!
Cedite, laudatæ toties Heroides olim,

Et quæcunque vagum cepit amica Jovem. Cedite, Achæmeniæ turritâ fronte puellæ,

Et quot Susa colunt, Memnoniámque Ninon ;
Vos etiam Dana fasces submittite Nymphæ,
Et vos Iliacæ, Romuleæque nurus :
Nec Pompeianas Tarpëia Musa columnas
Jaetet, et Ausoniis plena theatra stolis.

Gloria virginibus debetur prima Britannis ;
Extera, sat tibi sit, fœmina, posse sequi.

Per medias radiant turba videnda vias. Creditur huc geminis venisse invecta columbis Alma pharetrigero milite cincta Venus; Huic Cnidon, et riguas Simoentis flumine valles, Huic Paphon, et roseam post habitura Cypron Ast ego, dum pueri sinit indulgentia cæci, Moenia quàm subitò linquere fausta paro ; Et vitare procul malefidæ infamia Circes Atria, divini Molyos usus ope.

Stat quoque juncosas Cami remeare paludes, Atque iterum raucæ murmur adire Scholæ, Interea fidi parvum cape munus amici, Paucáque in alternos verba coacta modos.

ELEG. II. Anno Etatis 17.

In obitum Præconis Academici Cantabrigiensis". TE, qui, conspicuus baculo fulgente, solebas Palladium toties ore ciere gregem; Ultima præconum, præconem te quoque sæva Mors rapit, officio nec favet ipsa suo. Candidiora licèt fuerint tibi tempora plumis,

Sub quibus accipimus delituisse Jovem ;
O dignus tamen Hæmonio juvenescere succo,
Dignus in Esonios vivere posse dies;
Dignus, quem Stygiis medicâ revocaret ab undis
Arte Coronides, sæpe rogante deâ.
Tu si jussus eras acies accire togatas,
Et celer à Phœbo nuntius ire tuo;
Talis in Iliacâ stabat Cyllenius aulâ

Alipes, æthereâ missus ab arce Patris :
Talis et Eurybates ante ora furentis Achillei
Rettulit Atridæ jussa severa ducis.
Magna sepulchrorum regina, satelles Averni,
Sæva nimis Musis, Palladi sæva nimis,
Quin illos rapias qui pondus inutile terræ ;

Turba quidem est telis ista petenda tuis.
Vestibus hunc igitur pullis, Academia, luge,

Et madeant lachrymis nigra feretra tuis. Fundat et ipsa modos querebunda Elgëia tristes, Personet et totis nænia mæsta Scholis.

ELEG. III. Anno Ætatis 17.

In obitum Prasulis Wintoniensis".

MOESTUS eram, et tacitus, nullo comitante, sede-
Hærebántque animo tristia plura meo: [bam;
Protinus en subiit funesta cladis imago,
Fecit in Angliaco quam Libitina solo;
Dum procerum ingressa est splendentes marmore
turres,

Dira sepulchrali Mors metuenda face; Pulsavitque auro gravidos et jaspide muros, Nec metuit satrapum steinere falce greges.

The person here commemorated, is Richard Ridding, one of the university-beadles, and a master of arts of Saint John's College, Cambridge. He signed a testamentary codicil, Sept. 23, 1626, proved the eighth day of November

Túque urbs Daraaniis, Londinum, structa co- following. From Registr. Testam. Cantabr.

[blocks in formation]

WARTON.

'Lancelot Andrews, bishop of Winchester, had been originally master of Pembroke-hall in Cambridge; but long before Milton's time. He died at Winchester-House in Southwark, Sept. 21, 1626.

Tunc memini clarique ducis, fatrisque verendi,
Intempestivis ossa cremata rogis:

E memini Heroum, quos vidit ad æthera raptos,
Flevit et amissos Belgia tota duces.
At te præcipuè luxi, dignissime præsul,
Wintoniæque olim gloria magna tuæ ;
Delicui fletu, et tristi sic ore querebar,

"Mors fera, Tartareo diva secunda Jovi,
Nonne satis quòd sylva tuas persentiat iras,
Et quòd in herbosos jus tibi detur agros?
Quòdque afflata tuo marcescant lilia tabo,

Et crocus, et pulchræ Cypridi sacra rosa ?
Nec sinis, ut semper fluvio contermina quercus
Miretur lapsus prætereuntis aquæ ?
Et tibi succumbit, liquido quæ plurima cœlo
Evehitur pennis, quamlibet augur, avis.
Et quæ mille nigris errant animalia sylvis ;
Et quot alunt mutum Proteos antra pecus.
Invida, tanta tibi cùm sit concessa potestas,

Quid juvat humanâ tingere cæde manus?
Nobiléque in pectus certas acuis e sagittas,
Semideámque animam sede fugâsse suâ ?"
Talia dum lacrymans alto sub pectore volvo,
Roscidus occiduis Hesperus exit aquis,
Et Tartessiaco submerserat æquore currum
Phoebus, ab Eoo littore mensus iter:
Nec mora, membra cavo posui refovenda eubili,
Condiderant oculos nóxque sopó que mcos:
Cùm mihi visus eram lato spatiarier agro;

Heu! nequit ingenium visa referre meum. Illic punicea radiabant omnia luce,

Ut matutino cùm juga solę rubent.

Ac veluti cùm pandit opes Thaumantia proles,
Vestitu nituit multicolore solum.

Non dea tam variis ornavit floribus hortos

Alcinoi, Zephyro Chloris amata levi.
Flumina vernantes lambunt argentea campos,
Ditior Hesperio flavet arena Tago.
Serpit odoriferas per opes levis aura Favonî,
Aura sub innumeris humida nata rosis.
Talis in extremis terræ Gangetidis oris
Luciferi regis fingitur esse domus.
Ipse racemiferis dum densas vitibus umbras,
Et pellucentes miror ubique locos,
Ecce! nihi subitò Præsul Wintonius astat,
Sidereum nitido fulsit in ore jubar;
Vestis ad auratos defluxit candida talos,

Infula divinum cinxerat alba caput.
Dúmque senex tali incedit venerandus amictu,
Intremuit læto florea terra sono.
Agmina gemmatis plaudunt cœlestia pennis,

Pura triumphali personat æthra tuba. [iutat,
Quisque novum amplexu comitem cantùque sa-
Hósque aliquis placido misit ab ore sonos;
"Nate, veni, et patrii felix cape gaudia regni,
Semper abhinc duro, nate, labore vaca.”
Dixit, et aligera tetigerunt nablia turmæ,

At mihi cum tenebris aurea pulsa quies. Flebam turbatos Cephaleiâ pellice somuos; Talia contingant somnia sæpe mihi!

ELEG. IV. Anno Etatis 18. Ad Thomam Junium præceptorem suum, apud mercatores Anglicos Hamburgæ agentes, Pastoris nuunere fungentem'.

CURRE per immensum subitò, mea litera, pontum,

I, pete Teutonicos læve per æquor agros;
Thomas Young, now pastor of the church of

Segnes rumpe moras, et nil, precor, obstet eunti
Et festinantis nil remoretur iter.
Ipse ego Sicanio frænantem carcere ventos
Eolon, et virides sollicitabo Deos,
Cæruleámque suis comitatam Dorida Nymphis;
Ut tibi dent placidam per sua regna viam.
At tu, si poteris, celeres tibi sume jugales,
Vecta quibus Colchis fugit ab ore viri;
Aut queis Triptolemus Scythicas devenit in oras,
Gratus Eleusinâ missus ab urbe puer.
Atque ubi Germanas flavere videbis arenas,

Ditis ad Hamburgæ monia flecte gradum,
Dicitur occiso quæ ducere nomen ab Hamâ,
Cimbrica quem fertur clava dedisse neci.
Vivit ibi antiquæ clarus pietatis honore

Præsul, Christicolas pascere doctus oves: Ille quidem est animæ plusquam pars altera nostræ ;

Dimidio vitæ vivere cogor ego.

Hei mihi! quot pelagi, quot montes interjecti,
Me faciunt aliâ parte carere mei!
Charior ille mihi, quàm tu, doctissime Graiûm,
Cliniadi, pronepos qui Telamonis erat;
Quamque Stagyrites generoso magnus alumno,
Quem peperit Libyco Chaonis alma Jovi.
Qualis Amyntorides, qualis Philyrëius heros
Myrmidonum regi, talis et ille mihi.
Primus ego Aonios, illo præunte, recessus
Lustrabam, et bifidi sacra vireta jugi;
Pieriósque hausi latices, Clióque favente,
Castalio sparsi læta ter ora mero.
Flammeus at signum ter viderat arietis Æthon,
Induxitque auro lanea terga novo;
Bisque novo terram sparsisti, Chlori, senilem
Gramine, bisque tuas abstulit Auster opes:
Necdum ejus licuit mihi lumina pascere vultu,
Aut linguæ dulces aure bibisse sonos.

Vade igitur,cursúque Eurum præverte sonorum;
Quàm sit opus monitis res docet, ipsa vides.
Invenies dulci cum conjuge fortè sedentem,

Mulcentem gremio pignora chara suo:

Forsitan aut veterum prælarga volumina patrum Versantem, aut veri Biblia sacra Dei ; Cœlestive animas saturantem rore tenelias, Grande salutiferæ religionis opus.

Utque solet, multam sit dicere cura salutem, Dicere quam decuit, si modò adesset, herum. Hæc quoque, paulùm oculos in humum defixa inodestos,

Verba verecundo sis memor loqui:
Hæc tibi, si teneris vacat inter prælia Musis,
Mittit ab Angliaco littore fida manus.
Accipe sinceram, quamvis sit sera, salutem;
Fiat et hoc ipso gratior illa tibi.
Sera quidem, sed vera fuit, quam casta recepit
Icaris à lento Penelopeia viro.

Ast ego quid volui manifestum tollere crimen,
Ipse quod ex omni parte leva: nequit ?
Arguitur tardus meritò, noxámque fatetur,

English merchants at Hamburgh, was Milton's private preceptor, before he was sent to Saint Paul's school. This Thomas Young was doctor Thomas Young a member of the Assembly of Divines, where he was a constant attendant, and one of the authors of the book called Smectymnnuus, defended by Milton; and who from a London preachership in Duke's Place was preferred by the parliament to the mastership of Jesus College in Cambridge.

« PreviousContinue »