Ipse ego, si nescis, strato Pythone superbum
Edomui Phoebum, cessit et ille mihi;
Et quoties meminit Peneidos, ipse fatetur
Certiùs et graviùs tela nocere mea.
Me nequit adductum curvare peritiùs arcum,
Qui post terga solet vincere, Parthus eques :
Cydoniúsque mihi cedit venator, et ille
Inscius uxori qui necis author erat.
Est etiam nobis ingens quoque victus Orion,
Herculeæque manus, Herculeúsque comes.
Jupiter ipse licèt sua fulmina torqueat in me,
Hærebunt lateri spicula nostra Jovis.
Cætera, quæ dubitas, meliùs mea tela docebunt,
Et tua non levitèr corda petenda mihi.
Nec te, stulte, tuæ poterunt defendere Musæ,
Nec tibi Phœbæus porriget anguis opem."
Dixit; et, aurato quatiens mucrone sagittam,
Evolat in tepidos Cypridos ille sinus.
At mihi risuro tonuit ferus ore minaci,
Et mihi de puero non metus ullus erat. Et modò quà nostri spatiantur in urbe Quirites, Et modò villarum proxima rura placent. Turba frequens, faciéque simillima turba dearum, Splendida per medias itque reditque vias: Auctáque luce dies gemino fulgore coruscat ; Fallor? An et radios hinc quoque Phœbus habet? Hæc ego non fugi spectacula grata severus ; Impetus et quò me fert juvenilis, agor; Lumina luminibus malè providus obvia misi, Neve oculos potui continuisse meos. Unam fortè aliis supereminuisse notabam; Principium nostri lux erat illa mali. Sic Venus optaret mortalibus ipsa videri, Sic regina deûm conspicienda fuit.
Hanc memor objecit nobis malus ille Cupido,
Solus et hos nobis texuit ante dolos.
Nec procul ipse vafer latuit, multæque sagittæ,
Et facis à tergo grande pependit onus:
Nec mora; nunc ciliis hæsit, nunc virginis ori;
Insilit hinc labiis, insidet inde genis:
Et quascunque agilis partes jaculator oberrat,
Hei mihi mille locis pectus inerme ferit.
Protinùs insoliti subierunt corda furores;
Uror amans intus, flammáque totus eram.
Interea, misero quæ jam mihi sola placebat,
Ablata est oculis, non reditura, meis.
Ast ego progredior tacitè querebundus, et excors,
Et dubius volui sæpe referre pedem.
Findor, et hæc remanet: sequitur pars
Raptáque tam subitò gaudia flere juvat.
Sic dolet amissum proles Junonia cœlum,
Inter Lemniacos præcipitata focos:
Talis et abreptum solem respexit, ad Orcum
Vectus ab attonitis Amphiaräus equis.
Quid faciam infelix, et luctu victus? Amores
Nec licet inceptos ponere, neve sequi.
O utinam, spectare semel mihi detur amatos
Vultus, et coram tristia verba loqui!
Forsitan et duro non est adamante creata,
Fortè nec ad nostras surdeat illa preces!
Crede mihi, nullus sic infelicitèr arsit ;
Ponar in exemplo primus et unus ego.
Parce, precor, teneri cùm sis deus ales amoris,
Pugnent officio nec tua facta tuo.
Jam tuus 0! certè est mihi formidabilis arcus.
Nate deâ, jaculis, nec minùs igne, potens:
Et tua fumabunt nostris altaria donis,
Solus et in superis tu mihi summus eris.
Deme meos tandem, verùm nec deme, furores
Nescio cur, miser est suavitèr omnis amans: Tu modò da facilis, posthæc mea siqua futura est, Cuspis amaturos figat ut una duos.
HÆC ego mente olim lævâ, studióque supino,
Nequitiæ posui vana trophæa meæ.
Scilicèt abreptum sic me malus impulit error,
Indocilisque ætas prava magistra fuit:
Donec Socraticos umbrosa Academia rivos
Præbuit, admissum dedocuitque jugum.
Protinus, extinctis ex illo tempore flammis,
Cincta rigent multo pectora nostra gelu
Unde suis frigus metuit puer ipse sagittis.
Et Diomedeam vim timet ipsa Venus.
I. IN PRODITIONEM BOMBARDICAM.
CUM simul in regem nuper satrapásque Britannos
Ausus es infandum, perfide Fauxe, nefas,
Fallor? An et mitis voluisti ex parte videri,
Et pensare malâ cum pietate scelus ?
Scilicet hos alti missurus ad atria coli,
Sulphureo curru, flammivolisque rotis:
Qualiter ille, feris caput inviolabile Parcis,
Liquit Iördanios turbine raptus agros.
SICCINE tentâsti cœlo donâsse Iacobum,
Quæ septemgemino, Bellua, monte lates?
Ni meliora tuum poterit dare munera numen,
Parce, precor, donis insidiosa tuis.
Ille quidem sine te consortia serus adivit
Astra, nec inferni pulveris usus ope.
Sic potiùs foedos in cœlum pelle cucullos,
Et quot habet brutos Roma profana deos;
Namque hac aut aliâ nisi quemque adjuveris arte,
Crede mihi, cœli vix bene scandet iter.
PURGATOREM animæ derisit läcobus ignem,
Et sine quo superûm non adeunda domus,
Frenduit hoc trinâ monstrum Latiale coronâ,
Movit et horrificum cornua dena minax.
"Et nec inultus," ait, " temnes mea sacra, Britanne;
Supplicium, spretâ religione, dabis.
Et, si stelligeras unquam penetraveris arces,
Non nisi per flammas triste patebit iter."
O quàm funesto cecinisti proxima vero,
Verbáque ponderibus vix caritura suis!
Nam prope Tartareo sublimè rotatus ab igni,
Ibat ad æthereas, umbra perusta, plagas.
QUEM modò Roma suis devoverat impia diris,
Et Styge damnârat, Tænarióque sinu ;
Hunc, vice mutatâ, jam tollere gestit ad astra,
Et cupit ad superos evehere usque deos.
V. IN INVENTOREM BOMBARDÆ.
IAPETIONIDEM laudavit cæca vetustas,
Qui tulit ætheream solis ab axe facem;
At mihi major erit, qui lurida creditur arma,
Et trifidum fulmen, surripuisse Jovi.
|